Mam 15 lat. Biologicznie jestem dziewczyną jednak od jakiegoś czasu czuję, że w sercu jestem chłopak
2
odpowiedzi
Mam 15 lat. Biologicznie jestem dziewczyną jednak od jakiegoś czasu czuję, że w sercu jestem chłopakiem. Czuję się trochę niekomfortowo z piersiami i czasem czuję brak dolnej części męskiej. Jednakże oprócz tego jest jeszcze jeden problem, ponieważ nie czuję pociągu seksualnego do kobiet lecz do mężczyzn. Często myślę o zmianie płci ale gdybym się na to zdecydowała rozumiem, że byłabym gejem. Nie przeszkadza mi to absolutnie. Lecz nawet gdybym się na to zdecydowała boję się, że mogłabym za tęsknić za swoją płcią kobiecą. Nawet nie wiem jak to wytłumaczyć. Wie o tym tylko jedna moja bardzo zaufana osoba. Boję się powiedzieć o tym rodzicom, ponieważ nie są zbyt tolerancyjni do osób LGBT.
Jest mi z tym wszystkim bardzo ciężko.
Jak mam powiedzieć to moim rodzicom i jak mogę sobie z tym poradzić?
Jest mi z tym wszystkim bardzo ciężko.
Jak mam powiedzieć to moim rodzicom i jak mogę sobie z tym poradzić?
Dzień dobry,
wiek dojrzewania u wielu osób transpłciowych jest momentem uświadomienia sobie dysforii. Czasami bywa tak, jak Pan pisze, że osoby trans przed lub po tranzycji są homoseksualne czyli trans mężczyzna wiąże się z mężczyznami, a trans kobieta wchodzi w związki z kobietami dlatego, że tożsamość płciowa i orientacja seksualna to dwie różne sprawy.
Zabiegi tranzycji związane z dysforią płciową są trójetapowe, a każda z osób decyduje, czy i jakie chce przeprowadzić. Jest tzw. jedynka polega na ingerencji w wygląd klatki piersiowej, czyli powiększanie piersi lub mastektomię. Dwójka – usunięcie gonad: jąder lub jajników. Trójka – rekonstrukcja genitaliów czyli wytworzenie penisa lub pochwy. Odrębnym elementem jest sądowe uzgodnienie płci, czyli sformalizowanie w dokumentach Pana płci. Proces tranzycji trwa, więc będzie Pan miał czas na podjęcie decyzji i upewnienie się, że „nie zatęskni Pan, za swoją płcią kobiecą” lub uświadomi sobie za czym w funkcjonowaniu jako kobieta, tęskni. Jeśli jest to np. potrzeba posiadania dziecka to bycie osobą transpłciową tego nie wyklucza.
Innym elementem wspomnianym przez Pana jest "coming out". To jest z pewnością bardzo trudne dla wielu osób doświadczenie, jednocześnie przynoszące ulgę. Niektóre i niektórzy decydują się na to wieku 40 - stu i więcej lat, jednak wśród moich klientów są osoby podejmujące decyzję w wieku podobnym do Pańskiego (mam na myśli coming out, jak również rozpoczęcie procesu tranzycji).
W ujawnianiu się przed rodzicami, a właściwie w tym, jak zareagują jest pewna prawidłowość, na którą dobrze, żeby Pan się przygotował: rodzice przeżywają rodzaj szoku i zmierzenia się z „utratą” i żalem, że ich dziecko nie spełni ich heteronormatywnych wyobrażeń. Dopiero potem następuje "czas oswajania sytuacji".
Na ogół coming out przebiega tak, jak u Pana: pierwszą osobą dowiadującą się prawdy jest przyjaciel/przyjaciółka. Jako rodzic pierwsza, zazwyczaj, dowiaduje się mama, a dopiero potem tata.
Moi klienci LGBT+ czasami długo przygotowują się do coming out’u. Pan, ponieważ jest osobą nieletnią musi mieć zgodę rodzica na pracę z psychoterapeutą, więc to robi się zapętlone.
To co mogę Panu podpowiedzieć, bo temat jest złożony i raczej nie da się wszystkiego opisać w mojej odpowiedzi, proszę poszukać wskazówek innych osób trans, skontaktować się z grupami online w Internecie, jest sporo grup zamkniętych oraz fundacji działających na rzecz osób trans.
Idealną sytuacją byłaby taka, żebyście Pan i rodzicie, po "coming out", mogli pracować z psychoterapeutą, są m. in. grupy wsparcia dla rodziców osób trans. Jeśli nie da się do tego przekonać rodziców, to zachęcam, aby rozpoczął Pan pracę ze specjalistą po ukończeniu 18 r. ż. Między innymi po to, aby otrzymać wsparcie i dlatego, że bycie osobą trans w Polsce jest nie jest łatwe.
Jeśli w jakikolwiek sposób mogłaby jeszcze pomóc, zapraszam do kontaktu.
Życzę powodzenia i trzymam mocno kciuki
Anetta Wróblewska
wiek dojrzewania u wielu osób transpłciowych jest momentem uświadomienia sobie dysforii. Czasami bywa tak, jak Pan pisze, że osoby trans przed lub po tranzycji są homoseksualne czyli trans mężczyzna wiąże się z mężczyznami, a trans kobieta wchodzi w związki z kobietami dlatego, że tożsamość płciowa i orientacja seksualna to dwie różne sprawy.
Zabiegi tranzycji związane z dysforią płciową są trójetapowe, a każda z osób decyduje, czy i jakie chce przeprowadzić. Jest tzw. jedynka polega na ingerencji w wygląd klatki piersiowej, czyli powiększanie piersi lub mastektomię. Dwójka – usunięcie gonad: jąder lub jajników. Trójka – rekonstrukcja genitaliów czyli wytworzenie penisa lub pochwy. Odrębnym elementem jest sądowe uzgodnienie płci, czyli sformalizowanie w dokumentach Pana płci. Proces tranzycji trwa, więc będzie Pan miał czas na podjęcie decyzji i upewnienie się, że „nie zatęskni Pan, za swoją płcią kobiecą” lub uświadomi sobie za czym w funkcjonowaniu jako kobieta, tęskni. Jeśli jest to np. potrzeba posiadania dziecka to bycie osobą transpłciową tego nie wyklucza.
Innym elementem wspomnianym przez Pana jest "coming out". To jest z pewnością bardzo trudne dla wielu osób doświadczenie, jednocześnie przynoszące ulgę. Niektóre i niektórzy decydują się na to wieku 40 - stu i więcej lat, jednak wśród moich klientów są osoby podejmujące decyzję w wieku podobnym do Pańskiego (mam na myśli coming out, jak również rozpoczęcie procesu tranzycji).
W ujawnianiu się przed rodzicami, a właściwie w tym, jak zareagują jest pewna prawidłowość, na którą dobrze, żeby Pan się przygotował: rodzice przeżywają rodzaj szoku i zmierzenia się z „utratą” i żalem, że ich dziecko nie spełni ich heteronormatywnych wyobrażeń. Dopiero potem następuje "czas oswajania sytuacji".
Na ogół coming out przebiega tak, jak u Pana: pierwszą osobą dowiadującą się prawdy jest przyjaciel/przyjaciółka. Jako rodzic pierwsza, zazwyczaj, dowiaduje się mama, a dopiero potem tata.
Moi klienci LGBT+ czasami długo przygotowują się do coming out’u. Pan, ponieważ jest osobą nieletnią musi mieć zgodę rodzica na pracę z psychoterapeutą, więc to robi się zapętlone.
To co mogę Panu podpowiedzieć, bo temat jest złożony i raczej nie da się wszystkiego opisać w mojej odpowiedzi, proszę poszukać wskazówek innych osób trans, skontaktować się z grupami online w Internecie, jest sporo grup zamkniętych oraz fundacji działających na rzecz osób trans.
Idealną sytuacją byłaby taka, żebyście Pan i rodzicie, po "coming out", mogli pracować z psychoterapeutą, są m. in. grupy wsparcia dla rodziców osób trans. Jeśli nie da się do tego przekonać rodziców, to zachęcam, aby rozpoczął Pan pracę ze specjalistą po ukończeniu 18 r. ż. Między innymi po to, aby otrzymać wsparcie i dlatego, że bycie osobą trans w Polsce jest nie jest łatwe.
Jeśli w jakikolwiek sposób mogłaby jeszcze pomóc, zapraszam do kontaktu.
Życzę powodzenia i trzymam mocno kciuki
Anetta Wróblewska
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Dzień dobry, w twojej wiadomości jest wahanie. Dlatego zachęcałabym, do skorzystania z psychoterapii. W procesie terapeutycznym będziesz mogła/mógł lepiej zrozumieć soje potrzeby i problemy z jakimi się borykasz. Warunkiem podjęcia psychoterapii jest zgoda rodzica, ponieważ jesteś osobą nieletnią.
Pozdrawiam serdecznie, Małgorzata Odrowąż-Petrykowska
Pozdrawiam serdecznie, Małgorzata Odrowąż-Petrykowska
Wciąż szukasz odpowiedzi? Zadaj nowe pytanie
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.