Jestem mamą 20 miesięcznej dziewczynki. I jestem już na skraju załamania nerwowego, moja córka zawsz

Dzień dobry, rozumiem, że jest Pani bardzo trudno. Zachowanie Pani córeczki może mieć bardzo różne i złożone przyczyny. Jedną z nich są prawdopodobnie zmiany rozwojowe charakterystyczne dla wieku, w jakim znajduje się dziecko. Aby jednak zrozumieć, co dzieje się naprawdę, warto skorzystać z pomocy psychologa. Zazwyczaj, jeżeli sytuacja komplikuje się na tyle, że rodzic, jak Pani, czuje duży niepokój związany z funkcjonowaniem dziecka, obie strony - i rodzic i dziecko - potrzebują wsparcia. Spotkanie ze specjalistą to najlepszy sposób, by wnikliwie przyjrzeć się zarówno przeżyciom dziecka, jaki i trudnościom doświadczanym przez rodzica. Takiej rozmowy nie zastąpią żadne ogólne porady, które nie odnoszą się do konkretnej sytuacji rodzinnej. Czasem wystarczy jedna rozmowa, czasem okazuje się, że może być potrzebny dłuższy cykl spotkań. Z pewnością jednak warto skorzystać z pomocy.

Szanowna Pani, stan, który Pani opisuje, wydaje się być naturalny rozwojowo u Pani dziecka. Zwykle około drugiego roku życia pojawia się w rozwoju emocjonalnym coś, co wielu rodziców opisuje jako bunt i nieustanny sprzeciw ("NIE I KONIEC!"). Towarzyszy temu często płacz, krzyk, złość fizyczna, itp. Wielu rodziców bywa tym stanem zmęczonych (czasem nawet zupełnie wyczerpanych) i zupełnie nie wie, co zrobić w takich sytuacjach. Proponuję, aby Pani skonsultowała się z psychologiem dziecięcym, aby porozmawiać o możliwych sposobach reagowania na określone przejawy zachowania dziecka. Warto przy okazji znaleźć wsparcie znajomych, rodziny lub koleżanek, którym będzie Pani mogła opowiedzieć o przeżywanych emocjach. Warto w takich sytuacjach zadbać o własny stan emocjonalny. Pozdrowienia!

Rozumiem, że to czas trudnych emocji zarówno u Pani jak i dziecka. Córka przechodzi kolejny skok rozwojowy, charakterystyczny dla tego wieku. Może być teraz bardziej płaczliwa, marudna, mieć trudności z zasypianiem czy potrzebować uwagi rodziców bardziej niż zwykle. W układzie nerwowym dziecka zachodzą teraz ogromne zmiany, na które być może jeszcze nie jest gotowe, a napewno nie wie jak sobie z nimi poradzić. Zadaniem rodziców jest towarzyszyć w tych trudnych emocjach, być blisko gdyż spokój rodziców daje maluchowi poczucie bezpieczeństwa, że te emocje nie są takie straszne i razem łatwiej będzie sobie z nimi poradzić. Na początek warto by było zaopiekować się swoimi emocjami a następnie skonsultować się ze specjalistą, aby zrozumieć zachowanie córki. Jeżeli zależy Pani na szybkiem kontakcie z psychologiem w obecnej sytacji możliwe są równie porady online.