dzień dobry chce zapytać się czy moje zachowanie można zaliczyć już do choroby moim problemem jest t

Polecałabym dokładniejsze przedstawienie swojej sytuacji psychoterapeucie.

Pozdrawiam
Joanna Lubowicka

Dzień dobry. Pani zachowanie na pewno nie można zaliczyć do standardowych, ale przedstawiona sytuacja jest dość oszczędna. Jeśli czuje Pani, że w/w zachowania doprowadzą do kryzysu, powinna się Pani zgłosić do specjalisty np. psychoterapeuta, psycholog.
Pozdrawiam, Violetta Patryn

Witam, proszę zadbać o swój komfort psychiczny oraz o siebie i skontaktować się z psychoterapeutą. Pozdrawiam, Martyna Jarosz

ChatGPT powiedział:
To, co Pani opisuje, jest bardzo poważnym, ale też zrozumiałym problemem, który może mieć różne źródła — i absolutnie warto zająć się nim jak najszybciej, zanim doprowadzi do rozpadu relacji.
Takie zachowania, czyli powtarzające się pożyczanie pieniędzy, ukrywanie tego, unikanie konfrontacji i późniejsze konsekwencje, mogą być objawem:

impulsywności emocjonalnej (np. trudności w kontrolowaniu decyzji pod wpływem stresu, lęku lub poczucia braku wyjścia),
mechanizmów ucieczkowych – pożyczanie może chwilowo przynosić ulgę (np. „teraz mam spokój”), ale potem pojawia się wstyd i unikanie,
zaburzeń kontroli impulsów lub kompulsywnego zachowania (np. zakupoholizm, hazard, kompulsywne wydawanie pieniędzy),
lub objawem zaburzeń emocjonalnych (np. lękowych, osobowościowych), w których unikanie trudnych rozmów staje się strategią przetrwania.
Nie oznacza to od razu „choroby psychicznej”, ale na pewno jest to zaburzenie kontroli zachowania, które wymaga terapii i diagnozy.
Co można zrobić teraz:
Nie próbować dłużej radzić sobie samodzielnie.
W takich sytuacjach bardzo ważna jest terapia indywidualna — najlepiej w nurcie poznawczo-behawioralnym (CBT) lub terapii schematów. Pomoże ona zrozumieć:
dlaczego pojawia się potrzeba pożyczania mimo świadomości konsekwencji,
jakie emocje Pani wtedy towarzyszą (np. lęk, poczucie winy, bezsilność),
jak zbudować nowe strategie reagowania.
Warto też rozważyć konsultację psychiatryczną, jeśli pożyczanie wiąże się z silnym napięciem, natrętnymi myślami, impulsywnością lub problemami ze snem. Czasami podłożem są zaburzenia lękowe lub impulsywne, które można leczyć.
Zacząć od małych kroków w szczerości.
Jeśli to możliwe, warto porozmawiać z mężem lub bliską osobą. Można powiedzieć np.:
„Wiem, że to co się dzieje jest poważne. Mam z tym problem i chcę go rozwiązać z pomocą specjalisty.”
Pokazanie, że Pani bierze odpowiedzialność i szuka pomocy, często jest pierwszym krokiem do odbudowania zaufania.
Nie obwiniać się, tylko potraktować to jako objaw.
To, że Pani widzi problem, to już bardzo dużo. Większość osób z podobnym mechanizmem wypiera temat, dopóki nie jest za późno. Pani go zauważa — i to jest moment, w którym można wszystko odwrócić.
Zachowania, które wymykają się spod kontroli i przynoszą wstyd, często mają emocjonalne korzenie — coś, co dawniej dawało poczucie bezpieczeństwa, dziś wymyka się spod wpływu.
W terapii można zrozumieć, skąd to się wzięło, nauczyć się rozpoznawać moment, w którym impuls się pojawia, i zatrzymać go, zanim zadziała.