Bardzo proszę o wstępne wyjaśnienie wyniku badania mojej 10 letniej córki. Sześć miesięcy temu skręc

Włókniak niekostniejący (fibroma nonossificans) jest jedną z najczęściej występujących łagodnych zmian kostnych o nienowotworowym charakterze. Jest to pewnego rodzaju defekt rozwojowy, w którym obszary prawidłowego kostnienia zajęte zostały przez tkankę łączną. Występuje między 5 a 15 rokiem życia, częściej u chłopców niż u dziewczynek. Typowo umiejscawia się w okolicy przynasad kości długich - zazwyczaj przynasadzie dalszej kości udowej i przynasadzie bliższej kości piszczelowej. W miarę wzrostu szkieletu może przemieszczać się w kierunku nasad kości. Jego średnica zwykle to kilka centymetrów. Rzadko współistnieją ze zmianami barwnikowymi skóry (zespół Jaffe Campanacci).

Włókniak niekostniejący zwykle nie daje objawów.
W przypadku rozległych włókniaków powodują one ból wynikający z obecności mikrozłamań , mogą być przyczyną patologicznych złamań.

Włókniak niekostniejący: diagnoza głownie RTG i dla pewności rzadko potrzebne badanie rezonansu magnetycznego, potwierdzenie daje badanie histopatologiczne.
Większość włókniaków niekostniejących samoistnie się wycofuje w okresie dojrzewania lub wkrótce po nim, przyjmuje się postępowanie wyczekujące. Niewielkie zmiany u dzieci wymagają wykonania raz na pół roku kontrolnego zdjęcia RTG. W przypadku dużych włókniaków zastosowanie może mieć leczenie operacyjne.
Bezobjawowe zmiany obejmujące mniej niż 50% przekroju kości podlegają obserwacji, gdyż czasami dochodzi do samowyleczenia zmiany poprzez procesy remodelingu kości. Jeżeli zmiana powiększa się, to niezbędne staje się jej wyłyżeczkowanie i wypełnienie powstałego ubytku przeszczepami kostnymi.

W przypadku dużych włókniaków niekostniejących, obejmujących więcej niż 50% przekroju kości, istnieje podwyższone ryzyko wystąpienia złamania patologicznego. W takich przypadkach należy rozważyć leczenie chirurgiczne, obejmujące wyłyżeczkowanie i wypełnienie ubytku przeszczepami kostnymi. Dodatkowo może się okazać konieczne zastosowanie wewnętrznej stabilizacji w miejscach szczególnie zagrożonych złamaniem, np. w obrębie bliższego końca kości udowej.

Chorzy, u których doszło do patologicznego złamania, powinni być w miarę możliwości leczeni nieoperacyjnie. Istnieją dowody wskazujące na to, że wygojenie się złamania zwiększa szansę na samoistne wyleczenie włókniaka niekostniejącego. Należy jednak pamiętać, że chory ze złamaniem patologicznym musi być obserwowany do czasu wystarczającej przebudowy kostniny oraz ostatecznego określenia charakteru zmiany, będącej przyczyną złamania. Gdy mimo wygojenia złamania zmiana nie zostanie samowyleczona, wskazane jest leczenie operacyjne – wyłyżeczkowanie oraz wypełnienie ubytku przeszczepami kostnymi.