mgr Paulina Musielak-Jamróz

Mój Brat popełnił samobójstwo. Kochał żonę, która go zdradzała. Nie potrafił tego udźwignąć- pomimo wizyt u psychologa. Zostaliśmy my: jego rodzeństwo, nasza Mama ( odchodząca od zmysłów), dzieci (5 i 3 lata córeczki). Jak poradzić sobie po takiej stracie, jak wspierać naszą Mamę, a przede wszystkim jak zadbać o kontakt z dziewczynkami - kiedy czujemy, że ponie.kąd ich mama ( czyli żona zmarłego) jest przyczyną śmierci Brata.

Piszę z problemem natury psychicznej mojego męża. Ma 30 lat, jakiś czas temu skończył (z własnej inicjatywy) psychoterapię, na którą uczęszczał rok z powodu swoich iiracjonalnych zachowań i niestabilności emocjonalnej. Diagnoza - zaburzenia osobowości prawdopodobnie borderline. Po terapii nastąpiła znaczna poprawa, po której zdecydowałam się dać mu szansę (nasz związek wisiał wtedy na włosku), wyszłam za niego za mąż, teraz jestem w zaawansowanej ciąży (chcianej przeze mnie i przez niego!).
Niestety, ale czym bliżej mojego porodu, tym bardziej wracają jego chore zachowania, których ja już nie jestem w stanie dłużej znieść - znowu znika na całe noce, ściąga obrączkę, mówi że mnie zdradza (miał w przeszłości problemy z dochowaniem wierności, wchodził w jednorazowe seksualne przygody), obżera się, wydaje nasze wspólne pieniądze (musiałam zablokować kartę bankomatową) i wykazuje się wieloma innymi zachowaniami, które przekraczają wszelkie granice, tym bardziej w sytuacji, w której jesteśmy. Wkrótce przecież urodzę pierwsze dziecko i potrzebuję teraz spokoju.
Zdecydowałam się zakończyć z nim związek, niestety nic do niego nie dociera, z pełnym spokojem poinformowałam go, że powinien się wyprowadzić ze względu na to, że niedugo rodzę i ja nie jestem obecnie w stanie tego zrobić (pokój dziecka przygotowany, ginekolog, położna, nawet pediatra już znalezione na miejscu niedaleko naszego miejsca zamieszkania). Mieszkanie jest wynajmowane.
Bardzo prosiłabym o pomoc jak mam postąpić, aby nie dać się już uwikłać w jego "intrygi" i abym sama nie straciła głowy i cierpliwości w jego ponownych niekontrolowanych wybuchach. Zaczynam bać się o zdrowie moje i mojego nienarodzonego dziecka, bo niestety pojawiły się już groźby w stosunku do nas, że "coś nam zrobi". W razie gdyby była potrzeba jestem skłonna zadzwonić na policję, mam wsparcie u moich rodziców, jednak chciałabym bezboleśnie w miarę możliwości zakończyć ostatecznie z nim relację i nie dać się zwariować. Co powinnam zrobić? Czy sama udać się do psychologa po pomoc? Szczerze mówiąc jestem na ostatnich nogach i nie wyobrażam sobie teraz zaczynać wizyt u psychologa, mam juz i tak wielką trudność chodzić do swojego lekarza prowadzącego ciążę.
Bardzo proszę o pomoc, jestem na skraju wyczerpania.
Pozdrawiam