mgr Karolina Artowicz - Latocha

Odkąd pamiętam zawsze miałam problem z nawiązywaniem znajomości. Dodatkowo w gimnazjum przeszłam przez dość poważny kryzys, który niestety został przez moich rodziców zlekceważony pomimo moich otwartych próśb o zapisanie mnie do lekarza, na terapię, zrobienia z tym czegokolwiek. Na swój dziwaczny sposób wyszłam z tego obronną ręką, ale w porównaniu do innych ludzi czuję się jak emocjonalna wydmuszka. Mimo wszystko nie jestem ani złą osobą, ani nieśmiałą- daję z siebie swoje żałosne wszystko żeby nie być kolejną zakałą a jednak moje kontakty z ludźmi w każdym nowym środowisku rozwijają się zawsze na jeden z dwóch sposobów. Osoby starsze ode mnie często uważają mnie za kogoś aroganckiego i skreślają na starcie. W grupie rówieśniczej na początku mam świetne kontaky na płaszczyźnie koleżeńskiej, mam "szacun" za stoicyzm i rzekomą "powagę", zostaję posadzona na stołku przewodniczącego a do pierwszej letniej sesji niektórzy zaczynają się ze strachu jąkać gdy podchodzę by zacząć luźną rozmowę. Reszta po prostu mnie ignoruje. Nie widzę żadnej logicznej przyczyny tego zjawiska. W tym roku miałam przygodę z narkotykami, które chyba w jakiś sposób podburzyły moją blokadę emocjonalną. Przez pewien czas czułam się świetnie. Ale coraz bardziej dobija mnie poczucie odosobnienia. Nie wiem już czy tańczę do gry mojej czy moich rodziców i mam wrażenie, jakbym wróciła się do gimnazjum. Łącznie z myślami samobójczymi. Nie wiem czy powinnam zgłosić się do specjalisty- czy to są jakieś zaburzenia, czy tylko moja osobowość? A jeśli już to mam okropne problemy z rozmową o osobistych rzeczach przez co bardzo rzadko chodzę do lekarzy. Nie mam pojęcia co ze sobą zrobić, będę wdzięczna za każdą radę. Z góry dziękuję.

Mój 40-letni zięć ma dziwne zwyczaje., mianowicie w ogóle nie nosi koszul. Na własnym ślubie wystąpił w garniturze, owszem, ale pod marynarką miał zielony T-shirt. Teraz zbliża si wigilia, , gdy rozmawiałam o tym z córką, podkreśliła, że jestem nietolerancyjna, i że muszę brać go takim jakim jest, czyli nie noszącym koszul. Co na to psycholog?