mgr Joanna Nizińska

Mąż podczas każdej rozmowy zamiast posłuchać co mam do powiedzenia to mi mówi co ja myślę. Nie słuchałaś, wymyśliłaś to sobie, chcesz być sama, ja Ci powiem dlaczego tak jest, bo Ty myślisz że jesteś taka sprytna i mnie oszukasz, ty całe życie coś udajesz. Jak proszę żeby przestał mi mówić co ja uważam i myślę bo ja lepiej wiem to mówi że jestem taka samolubna, egoistyczna i pozjadałam wszystkie rozumy i nie da się ze mną rozmawiać i dalej że ja chcę być sama… a tematem rozmowy było to że go boli brzuch i wg niego nie chce mu pomóc… większość rozmowy jest na temat poboczny o tym co on myśli że ja myślę… co odpowiadać w takiej sytuacji? Ja ostatecznie wychodzę i mówię że nie będę tak prowadzić rozmowy tylko to też nic nie daje bo albo idzie za mną i mnie nie słucha albo się obraża- bo ja jestem taka egoistyczna… i nic do mnie nie dociera i tylko uciec potrafię…:/

Witam serdecznie, mój problem polega na tym że podejrzewam u siebie nerwicę. Problem rozpoczął się dokładnie 2 miesiące temu kiedy to miałem rutynową wizytę u dermatologa w celu oględzin pieprzyków, których u mnie na ciele nie brakuje. Dermatolog z całą stanowczością wskazał jeden do wycięcia (taki, który pojawił mi się jakieś 3 miesiące wcześniej) a ja poczułem się jakbym usłyszał wyrok. Od tamtego momentu pojawiły się problemy z koncentracją, podwyższone ciśnienie (nawet do 160/110), suchość w ustach i ciągle powracające natrętne myśli w stylu "A co jak mam czerniaka i przerzuty? Przecież mam jeszcze tyle do zrobienia". W między czasie porobiłem sobie badania krwi (badam się regularnie raz do do roku - morfologia, OB, CRP, PSA, TSH, AST, ALT, GGTP, lipidogram, cukier, kreatynina, magnez, potas, sód) i wszystkie wyniki wyszły w normie. Najgorszy był czas oczekiwania na wynik tego wycinka bo musiałem czekać aż 5 tygodni w nerwach. Wynik oczywiście okazał się prawidłowy czyli zwykły pieprzyk. Sądziłem że od tego momentu wszystko wróci do normy ale tak nie jest. Ciśnienie wróciło do mojej normy (max 130/90) ale myśli w głowie już nie koniecznie bo dalej doszukuje w sobie różnych chorób, dalej miewam problemy z koncentracją i zaczęły się chyba pojawiać ataki paniki. Kiedyś już przez coś takiego przechodziłem - przed maturą miałem okres kilku tygodni gdzie co kilka dni robiło mi się słabo, zawroty głowy, lekkie problemy z widzeniem i przyspieszony puls. Po maturze to minęło. Później, w okresie studenckim, męczyłem się z czymś co nazywa się paraliżem sennym ale zwalałem to na późne siedzenie po nocach i krótki sen. Dalej był spokój aż do teraz. Oczywiście czasem zdarzały się jakieś słabsze dni, zawroty głowy ale nic co budziłoby mój niepokój.
Gdybym miał opisać w kilku słowach to co się ze mną dzieje to na konkretach - czasem jak wchodzę do sklepu i widzę multum wielokolorowych opakowań na półkach to czasem dostaje lekkich zawrotów głowy. Pojechaliśmy do lasu na grzyby a ja nie potrafiłem się skupić na szukaniu tych grzybów bo multum kolorowych liści na ziemi mnie tak rozpraszało, że nie wiedziałem gdzie się patrzeć. I tu też w pierwszej chwili po wejściu do lasu jakby lekkie zawroty głowy ale finalnie spędziliśmy tam godzinę i znalazłem nawet jednego grzyba ;-) W ciągu ostatnich 4-5 dni miałem momentami wrażenie jakby lekkiego ucisku w mostku ale to minęło (zbiegło się to czasowo z potężną burza magnetyczną która podobno dotarła ostatnio ze słońca do ziemi a ja sobie w głowie dorabiam teorie że to może od tego). Czasem, jak jadę autem to mam wrażenie jakbym wzrokowo nie nadążał za przesuwającym się obrazem. Zawsze miałem wyostrzony wzrok a teraz po całym dniu pod komputerem w pracy, szczególnie po zmroku, mam wrażenie jakbym gorzej widział na odległość, problem z odczytywaniem tablic rejestracyjnych aut jadących przede mną. Jestem architektem, spotykam się z ludźmi i zauważyłem że ostatnio podczas jednego czy dwóch spotkań znów jakby chwilowy zawrót głowy i momentalnie szybsze tętno. Te dolegliwości utrudniają mi pracę choć nie zawsze występują. Zauważyłem, że w pracy najlepiej czuje się jak jestem sam (a rzadko tak jest bo dzielę biuro z 2 innymi osobami), włączam sobie jakiś podcast i wtedy skupiam się bez problemu na pracy. W domu tez się czuje dobrze a najlepiej wieczorem kiedy kładę się z żoną na kanapie, mogę się do niej przytulić i oglądamy serial. Najlepszy moment w ciągu dnia. Sypiam też raczej dobrze, minimum 7 godzin dziennie choć ostatnio kupiłem sobie taki lepszy smartwatch z funkcją pomiaru snu i tutaj faza REM wypada mi średnio w granicach 1h 15min na te 7 godzin snu i nie wiem czy to norma. A podobno właśnie w tej fazie regeneruje się mózg? Ostatnio zrobiłem sobie badanie krwi w pakiecie "stres" i tutaj wszystko wyszło mi w normie (ferrytyna, magnez, wapń, kortyzol) za wyjątkiem witaminy D3 - ta wyszła dokładnie na poziomie 20 ng/ml więc to już jest większy niedobór. Od 10 dni suplementuję się pod okiem kolegi lekarza dawką 6000 jednostek dziennie bo czytałem, że w zasadzie wszystkie objawy, które mam, mogą być efektem niedoboru tej witaminy. Witaminę tą przyjmuje razem z olejem z czarnuszki bo ten olej tez już od ponad dwóch lat przyjmuję z kilkumiesięcznymi przerwami między jedną a druga butelką. W najbliższych dniach życie zawodowe moje i mojej żony przejdzie prawdziwy test bo żona zwolniła się z dotychczasowej pracy (po 7 latach ciepłej posadki w budżetówce) i postanowiliśmy, że od stycznia spróbujemy wspólnie poprowadzić moje biuro. To na pewno wiąże się ze stresem bo dziś pracy mam dużo ale nie zawsze tak było a jakby nie patrzeć to od teraz będziemy mieli tylko jedno źródło dochodu. Kredyt na głowie i dwójkę dzieci na utrzymaniu. Oboje też jesteśmy po rozwodach, w dużym skrócie mocno skrzywdzeni przez naszych byłych partnerów więc swoje w życiu przeszliśmy. W moim przypadku to sprawa sprzed 5 lat.
Nie jestem osobą, która się do tej pory nadmiernie czymkolwiek stresowała. Raczej opinia luzaka. Bardzo trudno wyprowadzić mnie z równowagi. Nie denerwuję sie byle czym, nie szukam konfliktów. Określiłbym sie jako osobę, która nie pokazuje emocji, z problemami raczej mało wylewny, nie się otwieram przed innymi bo od zawsze wychodziłem z założenia że facet musi być twardy, żadnego narzekania, marudzenia, łez czy innych oznak słabości. Jak coś mi się nie podoba tłamszę to w sobie zamiast powiedzieć wprost. Wiem że mam nerwicę natręctw bo lubię jak wszystko jest na swoim miejscu, co chwilę coś sprzątam, układam, chowam. Nawet naczynia w zmywarce powinny być w odpowiedniej kolejności ułożone ;-) Na codzień jestem osoba pogodną, z dużym poczuciem humoru, nie mam nadwagi i właśnie dzisiaj skończyłem 41 lat :)
Czy czas już na psychoterapię?