mgr Janusz Wiesziołek

Dzień dobry. Z pana opisu wynika iż ma Pan wiele problemów. Ciężko jednak na podstawie tak krótkiej wiadomości z całą pewnością zdiagnozować co Panu dolega. Czy wypalenie zawodowe powoduje stany depresyjne czy też depresja która obniża poziom Pana energii powoduje wypalenie. A Pana problemy dotyczące związków z kobietami , a w zasadzie to jak Pan to opisuje, sugeruje iż może Pana dotykać zespół niezaspokojenia emocjonalnego inaczej zwany nerwicą deprywacyjną. Charakteryzuje się obniżonym nastrojem, brakiem energii, motywacji, depresją lub nerwicą gdy daną osobę dotyka samotność. Zapraszam na bezpłatną konsultacje online.
Janusz Wiesziołek

Dzień dobry.
Zespół niezaspokojenia emocjonalnego inaczej zwany nerwicą deprywacyjną jest wbrew pozorom często spotykanym zaburzeniem. Bardzo często dotyka osób z DDA i DDD lub gry któregoś z rodziców cechował narcyzm, aczkolwiek czasem może pojawić się w z pozoru całkiem normalnych rodzinach. Charakterystycznym objawem tego zaburzenia jest lekooporna depresja lub nerwica. Leki albo nie działają wcale albo tylko w nieznacznym stopniu. Mimo, iż to zaburzenie nie jest szeroko znane psychoterapeutom dotyka wielu osób. W najkrótszy możliwy sposób można by je nazwać „nienasyconym głodem miłości”. Osoby z zespołem pragną bezwarunkowej miłości partnera takiej jaką nie jest w stanie dać inna osoba niż rodzic. Bardzo często (choć nie każdy przypadek) testują podświadomie partnera robiąc mu na złość lub na przekór. Nie jest to u nich mechanizm uświadomiony. Po prostu coś ich pcha w tym kierunku. Jakby wtedy mówiły „jeśli nie kochasz mnie naprawdę to mnie zostaw”. Często też osoby z zespołem cechują się niskim poczuciem własnej wartości „skoro nikt mnie nie kocha to nie jestem nic wart”. Czują, że żyją tylko będąc w satysfakcjonującym związku. Związki, które nie dają im satysfakcji lub samotność są dla ich emocji równią pochyłą. Dlatego często mogą popadać w uzależnienia od substancji odurzających. Jeśli już do nich dojdzie kolejną cechą charakterystyczną jest multi uzależnienie. Najważniejsze, aby nie być trzeźwym. Czy do tego doprowadzi alkohol, narkotyki, dopalacze ma już mniejsze znaczenie. Nie jest to cecha, która występuje u wszystkich osób z zespołem, ale pojawia się często. Kolejną charakterystyczną cechą jest zaborczość w miłości. Ciągły lęk przed zostaniem porzuconym. Ponadto charakteryzuje się olbrzymimi wahaniami siły i energii do życia. Kiedy takie osoby się szczęśliwie zakochają (obustronnie) potrafią góry przenosić. Natomiast gdy dłuższy czas doskwiera im samotność to zwykłe posprzątanie mieszkania stanowi mission impossible. Inna z charakterystycznych cech to przyciąganie partnerów życiowych, którzy też dotknięci są zespołem. Taki związek wtedy polega zwykle na tym, iż na początku jest niezwykle intensywny obustronnie. Potem jedna ze stron zaczyna się już dusić nadmiarem namiętności, a druga przed tym ucieka. Te strony z czasem potrafią się zmieniać miejscami. W przypadku młodych osób zachowania bohaterów polskiego filmu „Big Love” z 2012 r. w krzywym zwierciadle pokazują taką zależność. Bardzo niebezpieczny dla osób z zespołem jest związek z narcystą. Taka relacja może doprowadzić do tragedii z samobójstwem włącznie.
Najczęściej – dzieje się to na nieuświadomionym poziomie – chcą przeżyć jeszcze raz dramat z dzieciństwa (odrzucenie) ale tym razem z happy endem. Co w praktyce nigdy się nie udaje. Partner na logikę „idealny” jest dla nich zbyt idealny. Po prostu nie ma „tego czegoś”, chemii… Z nim nie przeżyłyby scenariusza – walka o związek uff… udało się, żyli długo i szczęśliwie. Niestety dla nich życie takich scenariuszy nie pisze i zwykle wygląda to walka, już się prawie udało, walka… , rozstanie.
Terapeuci, którzy opisali mechanizmy działania zespołu w książce „Integracja emocjonalna: jak uwierzyć, że jesteś kochany i potrafisz kochać” Conrad W. Baars, Anna Albertina Terruwe podali też eksperymentalną metodę leczenia. W wielkim skrócie polegała ona sztucznej adopcji dorosłego pacjenta i „zalaniu” go bezwarunkową miłością. Wówczas wg nich następował zahamowany wcześniej rozwój emocjonalny. Oczywiście taka terapia jest praktycznie niedostępna, a jeśli już byłaby dostępna jej koszta byłby olbrzymie (kilka miesięcy życia w domu terapeuty).
Na szczęście są inne metody którymi da się to skutecznie leczyć. Wymaga to jednak sporego doświadczenia terapeuty w tym temacie. Jedną z metod jest hipnoza. Nie każdy hipnotyzer jednak podoła temu zadaniu. Są jeszcze inne metody terapii, które przewyższają skutecznością pod tym względem hipnozę. Wymaga to jednak pracy, z osobą która specjalizuje się w temacie zespołu niezaspokojenia emocjonalnego, gdyż w przypadku tego zaburzenia trzeba dotrzeć do korzeni problemu. W przypadku innych metod jak np. terapii poznawczo-behawioralnej można uzyskać znaczącą poprawę, nie następuje jednak całkowite wyleczenie problemu, co może skutkować nawrotem przypadłości po silnych przeżyciach emocjonalnych typu rozstanie czy rozwód.
Z moich osobistych obserwacji i doświadczenia wynika, iż jeśli chodzi o rokowania w wyleczeniu istotny jest wiek pacjenta. W przypadku pacjentów w wieku 20-30 lat można osiągnąć praktycznie 100% wyleczalność w przypadku braku zaburzeń towarzyszących. Z wiekiem jednak szanse na wyleczenie maleją. W przypadku osób po 45-50 roku życia szanse drastycznie spadają oscylując w okolicach 50 procent szans na wyleczenie. U pacjentów w tym wieku lepiej rokującymi pacjentami są mężczyźni.

Z poważaniem
Janusz Wiesziołek