Kinesiotaping

Prekursorem metody Kinesiotapingu jest japoński chriopraktyk, absolwent National College of Chiropractic oraz Meiji University, doktor Kenso Kase. Swoją metodę systematycznie rozwija i propaguje na całym świecie nieprzerwanie od 1973 roku. Kinesiotaping powstał jako owoc wieloletnich dociekań Dr Kase nad metodą, która mogłaby utrwalić rezultaty leczenia bólu mięśniowego.

W końcu Kenso na przykurczone mięśnie przykleił bawełnianą elastyczną taśmę, a rezultat terapii utrzymał się na dłużej i tak właśnie powstał kinesiotaping. W tłumaczeniu kinesiotaping (KT) oznacza ,”wpływający na dynamikę ruchu’’ lub taping „ruszający się”. Na początku kinesiotaping wykorzystywany był głównie w medycynie sportowej, w tej chwili ma coraz większe zastosowanie, szczególnie w traumatologii, ortopedii, pediatrii, neurologii, chirurgii narządu ruchu oraz onkologii.

W 1998 koncepcja kinesiotpingu pierwszy raz, poza Japonią i USA, została zaprezentowana w europie, głównie we Włoszech, Niemczech i Portugalii. Tam też prężnie rozwijała się i w 2007 roku europejscy instruktorzy postanowili zmienić nazwę i zasady nauczania owej metody. Nowo powstała metoda bazuje na teorii łańcuchów mięśniowo-powięziowych i nosi nazwę kinesiology tapingu.

Na czym polega ta metoda?

Metoda kinesiotapingu polega na przyklejaniu elastycznej taśmy Kinesio Tex bezpośrednio na skórę. Taśma oddziałuje na organizm w główniej mierze w sposób sensoryczny. Zwolennicy metody twierdzą, iż odpowiednio rozciągnięta elastyczna taśma pobudza zakończenia nerwowe znajdujące się w skórze i tym samym daję podłoże do wytworzenia korzystnych zmian. Aktywuje endogenny system analgezji, zmniejsza dolegliwości bólowe oraz zmienia subiektywne odczucia chorego. Ponadto właściwie zastosowana aplikacja w żadnym stopniu nie ogranicza ruchów pacjenta, wzmacniając tym samym proces samoregeneracji tkanek. Co więcej odpowiednio przyklejony plaster odseparowuje powierzchnię skóry właściwej od tkanek głębiej położonych, co pozwala poprawić mikrokrążenie limfy i krwi oraz usunąć obrzęki, a także skorygować nieprawidłowe ustawienie skóry, powięzi oraz powierzchni stawowych. Oddziaływanie opisywanej metody na działanie mięśni polega przede wszystkim na pobudzeniu do pracy uszkodzonych mięśni, zmniejszeniu wygórowanego napięcia mięśni oraz przywróceniu pełnego zakresu ruchu w stawie.

Plaster Kinesio Tex jest bawełnianą klejącą taśmą, która została zaprojektowana tak, aby jej parametry w sposób znaczy przypominały właściwości skóry ludzkiej. Najczęściej dostępne w sprzedaży są taśmy Kinesio Tex o długości 31,5 m, 5 m i 4 m oraz szerokości 7,5 cm, 5 cm, 3,75 cm, 2,5 cm. W kolorze czerwonym, niebieskim i beżowym.

Parametry plastra Kinesio Tex:

• Maksymalna, wzdłużna rozciągliwość w zakresie 130 – 140% pierwotnej długości – elastyczność bardzo zbliżona do ludzkiej skóry,
• Brak poprzecznej rozciągliwości,
• Ciężar właściwy i grubość plastra porównywalna ze skórą ludzką,
• Struktura plastra zbudowana z polimeru i bawełny, bez lateksu, dzięki czemu plaster jest hipoalergiczny, wodoodporny, szybko schnie i dobrze odprowadza wilgoć,
• Stałe właściwości elastyczne plastra przez okres 3 – 5 dni stosowania,
• Jedna strona plastra pokryta aktywowanym ciepłem, akrylowy klej nałożonym w sposób przypominający ludzkie linie papilarne.

 

W zależności od rozmiaru i kształtu obszaru poddawanego terapii oraz zamierzonego efektu terapeutycznego i rodzaju stosowanej techniki taśmie Kinesio Tex nadawany jest odpowiedni kształt. Wyróżniamy następujące kształty taśmy: ,,X”, ,,I”, ,,Y”, ,,sieć” oraz ,,wachlarz”.

• ,,Y” – kształt taśmy stosowany w celu poprawy funkcji mięśni, złożony z bazy i dwóch ogonków.
• ,,X” – kształt stosowany w aplikacjach, w których podczas ruchu pacjenta może dochodzić do przesunięcia specyficznych punktów plastra. Baza (basis) plastra znajduje się w centralnej części, od której odchodzą cztery ogony.
• ,,I” – kształt wykorzystywany wymiennie z taśmami ,,Y”, np. taśma ,,Y” w fazie ostrej a ,,I” w fazie przewlekłej. Baza w zależności od zastosowania plastra może znajdować się w środkowej, jak i końcowej części plastra, pojedynczy ogon to pozostała część plastra.
• ,,Wachlarz” (fan) – kształt wykorzystywane przede wszystkim do drenażu limfatycznego. Baza znajduje się na jednym z końców plastra, od którego odchodzi 4 – 6 ogonków.
• Sieć (Web) – to rodzaj nieco zmienionego wachlarza, który posiada dwie bazy na obu końcach pomiędzy którymi biegnie 4 – 6 ogonków.

Zastosowanie kinesiotapingu musi poprzedzić właściwe zaplanowanie zabiegu oraz ustalenie wskazań klinicznych. Osoba wykonująca zabieg musi wybrać kształt i technikę przyklejenia taśmy. Ponadto nadać jej właściwe rozciągnięcie oraz kierunek.

Przed nałożeniem plastra skóra musi być odpowiednio oczyszczona i osuszona. W prawidłowych warunkach plaster Kinesio Tex powinien pozostać na skórze do 5 dni, od chwili nałożenia. Podczas nakładania plastra należy zachować szczególną ostrożność przed nienaruszeniem kleju znajdującego się pod warstwą ochronnego papieru. Zdejmowanie plastra powinno przebiegać w kierunku od części taśmy znajdującej się dystalnie.

Niezwykle istotną częścią metody kinesiotaping jest odpowiednie napięcie plastra. Właściwe napięcie jest jednym z kluczowych elementów decydującym o powodzeniu leczenia. Jeżeli napięcie taśmy będzie za duże lub za małe rezultaty terapii będą niezadowalające. Napięcie taśmy Kinesio Tex oznaczane jest opisowo lub w procentach maksymalnej rozciągliwości plastra.

Dwie główne techniki

Drugą, obok napięcia plastra, ważną składową terapii jest odpowiedni kierunek taśmy. W metodzie kinesiotapingu wykształciły się dwie główne techniki: rozluźniająca i wzmacniająca. Technika rozluźniająca stosowania jest w celu zmniejszenia wzmożonego napięcia mięśni i dolegliwości bólowych. Stosuję się tutaj 15 – 25% napięcie plastra w kierunku od przyczepu początkowego do końcowego mięśnia. Natomiast technika wzmacniająca używana jest w celu wzmocnienia osłabionych mięśni. Stosuje się 25 – 50% napięcie taśmy w kierunku od przyczepu końcowego do początkowego mięśnia.

Działanie kinesiotapingu:

• Wyrównanie napięcia mięśniowego,
• Poprawa mikrokrążenia,
• Zmniejszenie bólu,
• Aktywacja endogennego systemu znieczulania,
• Poprawa czucia głębokiego,
• Lepsze działanie układu limfatycznego np. zmniejszenie obrzęków,
• Korekcja ustawienia np. korekcja powięzi.

Zastosowanie Kinesiotapingu:

• Przeciążenie i bóle mięśni i stawów,
• Bóle kręgosłupa,
• Urazy tkanek miękkich,
• Stany zapalne więzadeł, ścięgien i mięśni,
• Obrzęki limfatyczne,
• Krwiaki
• Blizny,
• Niedowłady i osłabienie siły mięśniowej.

The post Kinesiotaping appeared first on Blog dla pacjentów.