dr Tatiana Wojtas

Dzień dobry! Bardzo współczuję Pani zaistniałej sytuacji. Nie sposób rzetelnie odpowiedzieć na Pani pytania „gdzie tkwi problem?” i „co dalej robić?” na podstawie jedynie jednej pisemnej wiadomości od Pani. Dopiero wywiad kliniczny oraz obserwacje Pani reakcji emocjonalnych w bezpośredniej komunikacji z terapeutą dadzą informacje do poważnego wnioskowania na temat istoty problemu i sposobów jego rozwiązania. Po uważnym kilkakrotnym przeczytaniu opisu Pani sytuacji mogę przypuszczać, że u źródła leży kilka spraw. 1. Nieuporządkowane relacje pomiędzy Pani a partnerem oraz pewne niedookreślenie ról w nowej rodzinie, która przecież powstała na gruncie innych (poprzednich) układów rodzinnych! W tym wypadku może być pomocna terapia par. 2. Nieuporządkowane relacje Pani partnera ze swoją córką po rozstaniu się z jej matką. Jeżeli ojciec dziewczyny czuje się winny, będzie się starał jakoś złagodzić córce konsekwencje rozwodu. Może to robić nieudolnie, tak jak potrafi. Staje się też w ten sposób łatwym obiektem do manipulacji niestety. Uporać się z tym problemem pomoże terapia rodzinna. Najlepsze skutki przyniesie wspólna praca Pani partnera, jego byłej partnerki i córki. Gdyby w kilku sesjach mogła uczestniczyć również Pani, mogłoby to obniżyć napięcie pomiędzy Panią a córką Pani partnera. Rozumiem, że to może brzmieć przerażająco. Niemniej niedokończone sprawy emocjonalne z poprzednich związków potrafią bardzo źle wpływać na nowe związki. 3. Pani stosunek do własnej choroby i oczekiwania dotyczące udziału domowników w Pani rekonwalescencji. Wydaje mi się, że Pani wiadomość to jedno wielkie błaganie: pomóżcie mi! Zauważcie mnie! Byłam chora! Otarłam się o śmierć! Byłam przerażona! Potrzebuje wsparcia, pomocy, zapewnienia, że będzie dobrze! Zaopiekujcie się mną! To jest temat do psychoterapii indywidualnej. Terapeuta pomoże oswoić się z bolesnym doświadczeniem choroby i zrozumieć, jak z tym doświadczeniem dalej żyć. 4. Nieskuteczne modele komunikacji. Pani pisze o awanturach i ignorowaniu, o wyzwiskach i szantażu emocjonalnym. To wszystko nie sprzyja utrzymaniu w domu atmosfery ciepła i zrozumienia. Nad tym można pracować w ramach terapii par, terapii rodzinnej albo nawet indywidualnie z terapeutą. Nawet indywidualna praca przyniesie swoje pozytywne owoce. 5. Zachowanie córki Pani partnera jest w dużym stopniu wypadkową zachowań i postaw wszystkich dorosłych członków układu rodzinnego. Oczywiście zależy też od jej własnych przemyśleń, wyborów i refleksji na temat jej miejsca w zaistniałej sytuacji. Na to Pani nie ma bezpośredniego wpływu. Mam nadzieję, że moja odpowiedź będzie w jakimś stopniu pomocna. Pozdrawiam serdecznie, Tatiana Wojtas