Problematyczne zachowanie syna w 2 klasie podstawówki

Dzień dobry. Czy konsultowała się Pani z psychoterapeutą? Warto spróbować podjąć wspólną pracę, terapię systemową, gdyż problemy syna mogą być odzwierciedleniem większych trudności. Pozdrawiam.

Witam serdecznie Pani Małgosiu!
Rozumiem Pani obawy. Bardzo dobrze ze szuka Pani pomocy. Czasami samemu trudno jest spojrzeć na własną sytuacje lub rodzinę obiektywnie.
Zachęcam do przyjrzenia się sobie i relacji dziecka z obojgiem rodziców. Zdążą się że zachowania dziecka mogą manifestować coś co dzieje się w systemie rodzinnym. Zwykle są to nieświadome procesy i terapia pomaga to odkryć.
Pani synek jest jeszcze małym chłopcem wiec zmiany są możliwe. Zachęcam do podjęcia terapii własnej i przyjrzenia się sobie i relacji z mężem. To jest jakiś punkt wyjścia.... od tego żona zacząć.
Pozdrawiam serdecznie i życzę powodzenia .

Szanowna Pani Małgosiu,
Wygląda na to, że Pani, jako mama, musi stawiać czoła różnym problemom syna (tj. zachowanie, samoocena, reakcja na porażkę). Zastanawiam się, w jaki sposób te wszystkie problemy są powiązane. Czy niska samoocena ma wpływ na jego niechęć do zajęć w szkole? Jeżeli twierdzi (niestety) że jest „głupi”, po co wtedy spróbować? Każda doświadczona porażka potwierdza jego przekonanie, że jest mało zdolny, na co reaguje rezygnacją z zajęć.
Samoocena rozwija się w relacji z innymi. Dzieci odbierają pochwały lub uwagi (krtytykę) ze strony dorosłych jako absolutną prawdę i na tej podstawie budują własny obraz siebie. Jest bardzo dobrze kiedy dziecko ma ustalone granice i okazje do ponoszenia konsekwencji własnego zachowania. To pomaga w kształceniu tych zachowań, które są akceptowane społecznie. Ważne jest aby podkreślać, gdzie dziecko popełnia błędy w wykonywaniu zadań, tak aby widziało gdzie i w jaki sposób może je poprawić (aby nie błądziło dalej). Zastanawiam się jednak, jaki rodzaj samooceny syn może budować jeżeli, tak jak Pani mówi, praktycznie codziennie przynosi ze szkoły uwagi. Rozumiem, że trudne zachowania w szkole pojawiły się lub wzmocniły po słuchaniu (kolejnej) krytyki ze strony nauczyciela. Ciekawe jest, co dziecko dobrze zrobiło przed tą krytyką, ponieważ równie ważne jest zwracanie uwagi na dziecko w momentach, kiedy ono grzecznie się zachowuje, odnosi małe sukcesy. Na tej podstawie dziecko nabiera świadomości swoich zalet i może budować pozytywną samoocenę. Dobrą metodą jest łączenie każdej krytyki z dwoma-trzema komplementami, podkreślającymi zasoby, które dziecko już posiada i które mogą mu pomóc w rozwiązaniu obecnej porażki.
Wyobrażam sobie, że dziecko jest obecne, kiedy nauczyciel „chwali” jego zachowania w danym dniu przy rodzicach. Wydaje mi się, że byłoby warto poprosić nauczyciela, w obecności syna, aby najpierw powiedział, co dziecko w danym dniu dobrze zrobiło w szkole. Myślę, że warto byłoby też skorzystać z pomocy psychologicznej osób, które zajmują się dziećmi, aby wspierać budowanie pozytywnej samooceny syna i zwiększać jego odporności na porażki.

Szanowna Pani,
Dziękuję za okazane zaufanie. Naprawdę dużo Pani robi, żeby pomóc synkowi. Mimo to problemy się utrzymują. Nic nie wiem jednak na temat rodziny. Czy to jest Pani/Państwa jedyne dziecko? Jeśli mogę coś radzić na podstawie dostępnej mi wiedzy o problemie, to sugeruję konsultację rodzinną u psychologa. Należałoby rozważyć skąd tyle zachowań rywalizacyjnych u syna. Psycholog powinien wskazać oddziaływania wychowawcze, które mogłyby modyfikować zachowanie syna. Skoro syn uczęszcza na zajęcia uspołeczniające, widziałabym potrzebę interwencji bardziej w systemie rodzinnym niż tylko w nim.
Z poważaniem,
Katarzyna Bajszczak

Najlepszym rozwiązaniem będzie opinia psychologa, która pozwoli na bardziej szczegółową diagnozę w PPP

Witam.Na początku przepraszam,że dopiero teraz odpowiadam.Z opisanej sytuacji widać ,że Pani też odczuwa rozczarowanie,że synek zrobił krok do tyłu w swojej terapii.Może mu być trudno ponownie zaadaptować się do realiów szkoły po okresie wakacji.Dużo starań wkłada Pani w jego rozwój i pewne zmęczenie sytuacją jest zrozumiałe.Zachęcam do wytrwałości i konsekwencji i w dalszej pracy z dzieckiem(czyli tego co Pani już robi).A potknięcia i niekiedy zwolnienia w tempie są naturalnym elementem procesu zmiany. Podpowiadam ,jeśli to możliwe,by poszukać wsparcia także dla siebie i pewnej wyrozumiałości dla Was obojga. Wszelka zmiana wymaga czasu.Powodzenia.Pozdrawiam serdecznie.Izabela Kuminiak.