Hej. Mam 19 lat i zmagam się z problemem, który zaczyna rujnować moje życie psychiczne oraz relację

Hej. Mam 19 lat i zmagam się z problemem, który zaczyna rujnować moje życie psychiczne oraz relację z dziewczyną. Chodzi o uzależnienie od sekstingu. Problem trwa już od roku i mimo wielu prób zaprzestania – bez skutku. Próbowałem rzucić to przynajmniej 10 razy, ale po maksymalnie dwóch tygodniach znowu wracam do tego samego. Zaczynam się czuć bezradny i nie wiem, co dalej zrobić. Na początku myślałem, że to tylko chwilowe zainteresowanie, coś, co minie samo, ale sytuacja tylko się pogłębia. Nawet kiedy jestem w związku i wiem, że ranię swoją dziewczynę, nie jestem w stanie przestać. Mam wyrzuty sumienia, czuję się podle, ale mimo to nie potrafię się powstrzymać. Seksting stał się dla mnie formą ucieczki od codziennych problemów i sposobem na chwilowe poczucie ekscytacji, ale zaraz potem przychodzi wstyd i złość na samego siebie. Wiem, że to nie tylko moja walka, bo przecież wielu młodych ludzi mierzy się z problemami uzależnień od internetu, ale ja sam czuję się zagubiony i zawstydzony. To wpływa na moje relacje z bliskimi, szczególnie z dziewczyną, która nie rozumie, dlaczego wciąż wracam do tego tematu. Nie chcę jej stracić, ale nie umiem z tego wyjść. Mieszkam z rodzicami, jednak nie mam odwagi z nimi o tym rozmawiać. Boję się ich reakcji – nie zrozumieją mnie, a nawet jeśli, to i tak wolałbym, żeby nigdy się o tym nie dowiedzieli. Szukam pomocy, ale nie chcę korzystać z oficjalnych poradni zdrowia psychicznego. Słyszałem, że każda wizyta w takich miejscach jest rejestrowana w centralnym rejestrze usług medycznych, co mnie przeraża. Nie chcę, żeby potem ktoś, nawet stomatolog, miał dostęp do takich informacji. Boję się, że mogłoby to rzutować na moją przyszłość i opinię w szkole.
Nie chcę też brać żadnych tabletek ani leków psychotropowych. Wydaje mi się, że takie podejście jest zbyt radykalne, a poza tym, gdyby ktoś się dowiedział, uznano by mnie za „psychola”, a na to nie mogę sobie pozwolić. Nie chcę dodatkowo borykać się ze stygmatyzacją.
Zależy mi na dyskretnej pomocy, bez oficjalnych rejestrów i piętna medycznego. Słyszałem o prywatnych terapiach, ale nie wiem, czy to na pewno dobry krok. Może ktoś miał podobne doświadczenia albo zna specjalistę, który zajmuje się takimi przypadkami? Czy prywatna wizyta u psychoterapeuty uzależnień byłaby w pełni anonimowa? Czy ktoś miałby wgląd w te informacje? Gdzie mogę szukać dyskretnej pomocy w Warszawie?
Potrzebuję wsparcia w tym trudnym momencie, bo czuję, że nie daję już rady samodzielnie. Moja motywacja do zmiany spada, bo kolejne nieudane próby tylko wzmagają frustrację. Proszę o pomoc i konkretne wskazówki, jak poradzić sobie z tym problemem w sposób bezpieczny i bez ryzyka „wycieku” moich danych. Z góry dziękuję za każdą odpowiedź i sugestię, bo naprawdę czuję, że sytuacja zaczyna mnie przerastać.