mgr Paweł Bodzon

Odkąd pamiętam zawsze miałam problem z nawiązywaniem znajomości. Dodatkowo w gimnazjum przeszłam przez dość poważny kryzys, który niestety został przez moich rodziców zlekceważony pomimo moich otwartych próśb o zapisanie mnie do lekarza, na terapię, zrobienia z tym czegokolwiek. Na swój dziwaczny sposób wyszłam z tego obronną ręką, ale w porównaniu do innych ludzi czuję się jak emocjonalna wydmuszka. Mimo wszystko nie jestem ani złą osobą, ani nieśmiałą- daję z siebie swoje żałosne wszystko żeby nie być kolejną zakałą a jednak moje kontakty z ludźmi w każdym nowym środowisku rozwijają się zawsze na jeden z dwóch sposobów. Osoby starsze ode mnie często uważają mnie za kogoś aroganckiego i skreślają na starcie. W grupie rówieśniczej na początku mam świetne kontaky na płaszczyźnie koleżeńskiej, mam "szacun" za stoicyzm i rzekomą "powagę", zostaję posadzona na stołku przewodniczącego a do pierwszej letniej sesji niektórzy zaczynają się ze strachu jąkać gdy podchodzę by zacząć luźną rozmowę. Reszta po prostu mnie ignoruje. Nie widzę żadnej logicznej przyczyny tego zjawiska. W tym roku miałam przygodę z narkotykami, które chyba w jakiś sposób podburzyły moją blokadę emocjonalną. Przez pewien czas czułam się świetnie. Ale coraz bardziej dobija mnie poczucie odosobnienia. Nie wiem już czy tańczę do gry mojej czy moich rodziców i mam wrażenie, jakbym wróciła się do gimnazjum. Łącznie z myślami samobójczymi. Nie wiem czy powinnam zgłosić się do specjalisty- czy to są jakieś zaburzenia, czy tylko moja osobowość? A jeśli już to mam okropne problemy z rozmową o osobistych rzeczach przez co bardzo rzadko chodzę do lekarzy. Nie mam pojęcia co ze sobą zrobić, będę wdzięczna za każdą radę. Z góry dziękuję.

Dzień Dobry, jestem kobietą w wieku około 30 lat. Pochodzę z "dobrego domu". W dzieciństwie byłam bita - złamania oraz źle traktowana psychicznie. Wypierałam to mniej więcej do 20 roku życia. Myśli samobójcze - pierwsze udokumentowane w wieku 12 lat, samookaleczenia, obwianie się i nienawiść do własnej osoby - cały czas. Epizod depresyjny w wieku 25 lat. Brałam leki - żadnej terapii. Na zewnątrz - kobieta sukcesu, pewna siebie i bez problemów. Prześladuje mnie myśl, że udaję, że żyję w kłamstwie. Kocham i nienawidzę jednocześnie. Na szczęście mam szczęśliwy związek. Myślimy o dziecko. Boję się siebie i tego, że skrzywdzę dziecko. Nie wiem czy powinnam być matką. Chciałabym wreszcie skonfrontować się ze swoim prawdziwym problemem, którym wydaje się moje dzieciństwo, ale czy faktycznie? Będę wdzięczna za pomoc w postaci opinii - czy i jakiej pomocy potrzebuję. Do kogo - jakiego specjalisty mam się udać. Miasto - Olsztyn.