Natalia Kociołek

Od paru lat mam problem na tle nerwowym, nieiwem już co mam robić straciłam sens życia lecz mam dla kogo żyć, dwa miesiące temu urodzilam córeczkę jest wszystkiem dla mnie. Może ktoś się zmaga z tym samym problemem co ja i udało się komuś z tego wyjść ? Proszę pomóżcie .Ale może zacznę od początku.
<p>Około 4 lat temu doznałam bardzo stresującej i upokarzającej sytuacji. Siedzieliśmy u mnie w pokoju ja, mój obecny narzeczony mój kuzyn i jego kolega. W pewnym momencie strasznie rozbolał mnie brzuch dostałam wzdęć aż nie wytrzymałam i puściłam bąka. Wiem że to może śmieszne ale od tego momentu moje życie straciło sens. Nie chciałam wychodzić do znajomych bałam się że to się powtórzy. Ciągłe kłótnie z narzeczynym o to że nigdzie nie chcę z nim wychodzić. To było straszne myślałam o tym w każdej sytuacji i wtedy działo się to samo okropny ból brzucha i wzdecia. Z trudem nieraz wytrzymywałam ???? nawet jak szliśmy do kina zawsze rezerwowalam miejsca gdzieś na uboczu żeby tylko koło kogoś nie siedzieć. Tych sytuacji bylo mnóstwo! W autobusie, u lekarza w poczekalni, u rodziny narzeczonego czy nawet w kosciele wybiwralam się na mszę na mojego tatę z wielkim strachem bo myślałam ciągle o tym że mogę nie wytrzymać. I tak na mszy może wytrzymałam z 10 minut i wychodzilam. Wymyślałam ciągle że mi słabo że coś tam. Narzeczonemu kłamałam jak chciał gdzieś wyjść ze źle się czuje że mnie boli głowa albo nawet że nie lubię jego znajomych co nie było prawdą byle by tylko nigdzie nie iść. Czasami pomagał alkohol ale nie moglam wiecznie byc na bani tym bardziej że później zaszłam w ciążę. Nawet w kolejce do finegineko musiałam wychodzic na korytarz udając że idę zadzwonic albo że mi słabo albo do ubikacji... Brzuch mnie zaczynał boleć w każdej sytuacji gdzie tylko było więcej ludzi gdzie było cicho gdzie wiedziałam że nie ma ubikacji itp. jak o tym nie myślałam co się udało kilka razy brzuch nie bolał. Ale teraz za każdym razem mamy w planach gdzieś wyjść nie potrafię o tym nie myśleć to samo przychodzi do mojej głowy ???? niedługo chrzest mojej córki co mnie przeraża . Niewiem jak ja wytrzymam w kościele zaraz przyjdą te myśli i co?? Przecież nie wyjdę na zewnatrz z chrztu wlasnego dziecka! Narzeczony też rozmawia o ślubie czego tez pragnę! Ale wiem że będę sie stresowała myślała o tym i że nie wytrzymam a ze ślubu własnego też nie ucieknę na pole ???????? neiwiem już co mam robić, tyle planów, zero znajomych teraz nic kompletnie cały czas dom ???? o moim problemie wie tylko mój narzeczony i to od niedawna a problem trwa juz około 4 lat. Chociaż widzę że on tak do kocna nie rozumie . Miałam też robioną gastroskopie i kolano skopie nic nie wykazalo. Ja wiem że problem tkwi w mojej głowie jakbym o tym nie myslala wiem że bym się nie stresowala i może problem by znikl ale ja nie potrafię!! To samo przychodzi. Tylko jest propozycja wyjścia gdzies i pierwsza moja myśl to właśnie to. Że nie wytrzymam że brzuch itd.. proszę jesli ktoś tak mial i poradził sobie z tym napiszcie.blagam. gdyby nie moja córka i narzeczony którego kocham chyba bym się zabiła naprawdę.

Jestem w bardzo długo oczekiwanej ciąży. Przez wiele lat walczyliśmy z mężem o dziecko, przeszliśmy dużą ilość różnych procedur i kilka podejść do in vitro. Nareszcie się udało. Od samego początku byłam pełna szczęścia i optymizmu, aż w 7 tygodniu ciąży dowiedziałam się że jestem w trakcie poronienia... Wtedy przeżyłam pierwszy szok i rozpacz, ale później wszystko się unormowało. Ciążę udało się uratować. Byłam cały czas pod opieką swojego lekarza i czułam się pewnie. W 13 tygodniu miałam robione konsultacyjne badanie USG u przypadkowego lekarza na NFZ, i lekarz po długim badaniu powiedział że nie widzi akcji serca dziecka... Łzy, rozpacz i od razu myśli samobójcze... Byłam pewna że tego nie przeżyję. W końcu, z pozwolenia powiedzieć "lekarz" jednak znalazł serce malucha, który po prostu niewygodnie się ułożył... Od tamtego czasu nie mogę dojść do siebie. Cały czas płaczę i boję się że z dzieckiem coś jest nie tak. Nie mogę się zmusić iść na wizyty kontrolne, nawet do swojego zaufanego lekarza - boję się że usłyszę najstraszniejsze wieści. Każdej nocy śnią mi się koszmary, budzę się i krzyczę głośnie. Zabroniłam mężowi rozmawiać o dziecku i planować przyszłość, sama też przestałam "mówić do brzucha". W głowie co chwilę słyszę głos lekarza i jego "nie ma akcji serca płodu"... Rozważam pójście do psychologa, ale kiedyś chodziłam już do polecanego psychologa w sprawie niepłodności i niestety żadnej pomocy nie dostałam. Nie mogę dłużej tak funkcjonować. Szkoda mi, że męczę dziecko - chyba ono też coś już odczuwa? Czy można mi w ogóle jakoś pomóc?..