mgr Monika Wróbel - Rojek

Dzień dobry, rozumiem, że jest Pani zmartwiona zachowaniem córki. Jednak onanizm dziecięcy, w tym niemowlęcy, mieści się w normie rozwojowej. Dziecko powtarza czynności, z których czerpie przyjemność, jednocześnie tego typu zachowanie nie ma kontekstu seksualnego. Istnieje kilka czynników, które mogą zwiększać możliwość masturbacji przez dziecko. Onanizowanie się może służyć dziecku jako strategia redukcji napięcia – warto zastanowić się, czy w życiu rodziny nie wydarzyły się sytuacje, które mogły spowodować zwiększony stres i czy dziecko ma zaspokojoną potrzebę kontaktu z najbliższymi osobami. Masturbacja niemowlęca jest też powiązana z odczuwaną przez dziecko nudą - wtedy pomocne może być próba przekierowanie jego uwagi. Dodatkowo istnieje również możliwość występowania chorób współistniejących, które mogą prowokować lub nasilać masturbację – na przykład infekcji układu moczowego, pieluszkowego zapalenia skóry, czy choroby pasożytniczej - jeśli te opcje nie zostały wykluczone, warto skonsultować się z pediatrą. Dodam, że nie powinno się zawstydzać dziecka, czy śmiać się z niego, karać za tego typu zachowanie. Pomocnym rozwiązaniem może być stosowanie masażu, np. Shantala, który dostarcza dodatkowych bodźców, rozluźnia i pozytywnie wpływa na relację dziecko – rodzic. Nie udowodniono negatywnego wpływu onanizmu niemowlęcego na jego rozwój, tego typu zachowania u niemowląt mają charakter przemijający. Jeśli jednak niepokoi Panią rozwój dziecka warto skonsultować się z psychologiem dziecięcym w celu przeprowadzenia diagnozy rozwoju psychoruchowego córki. On też pomoże zaopiekować się odczuwanymi przez Panią trudnymi emocjami związanymi z tą sytuacją. Pozdrawiam!

Strata bliskiej osoby to bardzo trudne przeżycie zarówno dla dorosłych jak i dzieci. Już bardzo małe dzieci odczuwają, że w przypadku choroby, z bliską osobą dzieje się coś niedobrego, a także odczuwają tęsknotę i smutek w sytuacji jej odejścia. Do ok. 5 r.ż dzieci nie rozumieją zjawiska nieodwracalności - w tej sytuacji tego, że ktoś umarł i już nie wróci. Tym trudniej jest mu radzić sobie z brakiem obecności tej osoby, co może być zauważalne u niego poprzez eskalację niepożądanych zachowań. U tak małych dzieci mogą również pojawić się reakcje psychosomatyczne takie jak moczenie nocne, zmniejszenie apetytu, problemy ze snem. Dzieci są bardzo dobrymi obserwatorami pozostałych domowników i zauważają odczuwane przez nich trudne emocje. Te są oczywiście w tej sytuacji zrozumiałe, warto o nich jednak rozmawiać z dzieckiem, nie udawać przy nim, że nic się nie stało. Co do prób uspokojenia córki - Pani obecność przy niej, akceptacja złości, żalu, bycie blisko, towarzyszenie i okazywanie uczucia - to najlepsze antidotum. Zachęcam do rozmów z córeczką o przemijaniu, tłumacząc je w odniesieniu np. do pór roku, czy nawiązując do np. wyznawanej religii. Takie rozmowy nie muszą być rozpoczynane o konkretnej porze i miejscu, można do nich nawiązywać podczas codziennych sytuacji, np. chociażby w drodze do sklepu widząc nieżyjącego owada itp. Pomocnym mogą być rytuały - zapalenie znicza, puszczenie balonika do nieba ( jeśli jest to zgodne z Pani wartościami), czy stworzenie pracy plastycznej. Na rynku są również dostępne książeczki dla dzieci na temat przemijania, które mogą ułatwić poruszanie tematu śmierci. Córka niedługo skończy 2 lata, czyli wiek, gdzie zwiększone napady złości, płaczliwość i tzw. "bunt" mogą przybierać na częstotliwości - takie zachowanie co prawda jest w tym wieku rozwojowe (prawidłowe), jednak w sytuacji śmierci członka rodziny zasadnym jest łączenie jej z pojawieniem się trudnych zachowań dziecka. Proszę też zadbać o siebie - jest Pani w żałobie, to dla Pani trudny czas, być może warto zastanowić się nad rozmową ze specjalistą, który udzieli Pani dodatkowego wsparcia. Wszystkiego dobrego, pozdrawiam!