dr n. med. Marcin Błaszkowski

dr n. med. Marcin Błaszkowski

Bardzo dziękuję za ten wpis, bo może on świetnie posłużyć do celów edukacyjnych. Dermatologia jest specjalizacją podstawową. Wykonując pracę specjalisty jest się przede wszystkim lekarzem ogólnym a potem dopiero lekarzem dermatologiem, urologiem, ginekologiem, psychiatrą, itd. Każdy dermatolog powinien brać pod uwagę wszystkie choroby i dolegliwości pacjenta, zanim postawi rozpoznanie i wdroży leczenie. Problemem wielu specjalistów jest właśnie to, co napisała matka pacjentki, tzn. oglądają tylko wyłącznie „kawałek” pacjenta nie rozważając reszty. Poprzedni specjalista krajowy z zakresu dermatologii – prof. A. Kaszuba wydał trzytomowy „Ilustrowany leksykon zespołów w dermatologii”, gdzie ukazuje związki zmian skórnych z wieloma najróżniejszymi chorobami w najróżniejszych organach. Ograniczanie się do oglądania wyłącznie zmian skórnych jest błędem w sztuce lekarskiej, bo one najczęściej wynikają z różnych innych uwarunkowań. Stopy o nieprawidłowym kształcie powodują powstawanie nagniotków, oddzielania się płytki paznokciowej od łożyska (co często jest nieprawidłowo diagnozowane jako grzybica), czy zmian o charakterze uszkodzeń fizycznych skóry. Nagniotków nie można wyleczyć bez współpracy z ortopedą lub choćby podologiem. Jest to świetny przykład, że ograniczanie się do zmian skórnych nie prowadzi do wyleczenia. U pacjentki, którą miałem przyjemność widzieć, podejrzewałem nieprawidłowo zbudowane stopy, dlatego wysłałem ją do ortopedy, bo zmiany, które oglądałem nie mieściły się w obrazie prawidłowym stopy, z jakim zapoznałem się podczas mojego życia zawodowego. Podejrzewam, że zmiany na skórze stopy wynikają z jej budowy anatomicznej. Z tego względu poinformowanie pacjentki o powodach wizyty u ortopedy jest oczywistością. Ograniczenie się do oglądania skóry wyłącznie nie wniosłoby nic, jak matka pacjentki napisała. Wiele kwestii chorobowych nie rozwiązuje się na jednej wizycie i lekarze korzystają z konsultacji kolegów innych specjalizacji. Tak, prawdą jest, że zauważyłem niestandardową budowę stóp i uszu ale te cechy mogą być częścią, jakiegoś zespołu, który nie jest dermatologiczny. Przykładem takiego schorzenia jest zespół Townesa-Brocksa. Jako specjalista od skóry, nie od zmian kostnych, nie czułem się na siłach, by go diagnozować, wykluczyć, czy potwierdzić ale owszem ortopeda, do którego skierowałem pacjentkę, być może to zrobi. Właśnie w kontekście np. wspomnianego zespołu powiedziałem, że kwestia uszu nie jest zasadnicza. Dlatego wysłałem pacjentkę do ortopedy a nie do chirurga plastycznego. Powiedziałem to w kontekście diagnostycznym a nie urodowym. Dam jeszcze jeden przykład myślenia dalej niż moja specjalizacja - dzisiaj miałem pacjenta, który w zeszłym tygodniu podawał, że go swędzi skóra. Zleciłem mu badania wątrobowe oraz USG brzucha i okazało się, że pacjent ma cholestazę a jego leczeniem zajmie się teraz inny specjalista. USG brzucha nie jest typowym badaniem dermatologicznym. Stosując logikę matki mojej pacjentki, powinien być na mnie oburzony, bo wysłałem go na badanie niedermatologiczne. Dermatologia jest specjalizacją tak szeroką, że łączy się niemal z każdą inną. Jest też właśnie dlatego trudna i spełniająca. Wypowiedź matki pacjentki jest przykładem wypowiedzi kogoś, kto nie jest związany z medycyną i wypowiada oceny nie mając wiedzy w temacie. Dermatolog, jak i każdy specjalista powinien zajmować się i interesować całym pacjentem. Należy wyrazić żal, że matka pacjentki jest przyzwyczajona do „bylejakości” i nie rozumie potrzeby kompleksowego podejścia do pacjenta. Podejrzewam, że jeśli na ulicy straciłaby przytomność a w pobliżu przechodziłby dermatolog, oczekiwałaby od niego pierwszej pomocy a nie pomocy dermatologicznej i w takiej sytuacji mówiłaby, że przecież dermatolog jest przede wszystkim lekarzem. Odpowiadając na pytanie, co trzeba mieć w głowie, by komentować „wady” nastolatki, wyrażę opinię, że trzeba mieć ogromną wiedzę, by na nie zwrócić uwagę i wiedzieć, co z takim pacjentem/pacjentką począć. Moje komentarze na temat pacjentki były lekarskie, nie wyrażałem swojej opinii na temat jej urody, bo nie w takim celu ją konsultowałem. To, że matka pacjentki, czy pacjentka podeszły do kwestii emocjonalnie, nie jest też sytuacją wyjątkową. Dodam jeszcze dla uzupełnienia wiedzy, że nie ma czegoś takiego, jak specjalizacja z medycyny estetycznej. Podsumowując wpis matki pacjentki jest przykładem tego, że komentarze na temat lekarzy funkcjonują nie na płaszczyźnie profesjonalizmu (bo większości pacjentów brak takiej wiedzy) ale na płaszczyźnie zaspokojenia oczekiwań pacjentów, które niekoniecznie muszą być uzasadnione medycznie.