mgr Emilia Bąbol

Dzień dobry,
to, co Pani opisuje, pokazuje ogromne pokłady empatii, wrażliwości i zdolności do dostrzegania wartości głębiej niż tylko w wyglądzie. To bardzo rzadkie i piękne, że potrafi Pani widzieć w kimś dobro, szczerość i troskę – to właśnie te cechy tworzą prawdziwe relacje.

Rozumiem jednak, że sytuacja jest dla Pani bardzo trudna emocjonalnie – z jednej strony silne uczucie, z drugiej brak akceptacji ze strony bliskich. Warto pamiętać, że często ludzie reagują lękiem lub niezrozumieniem wobec tego, co „inne”. Rodzice mogą martwić się o Pani przyszłość, choć sposób, w jaki to okazują, bywa raniący.

Najważniejsze jest, by zadała sobie Pani kilka spokojnych pytań:
– Jak się czuję przy nim na co dzień?
– Czy czuję się bezpieczna, szanowana i wspierana?
– Czy ta relacja mnie rozwija i daje mi spokój, mimo trudności?

Jeśli odpowiedź brzmi „tak” – to znaczy, że ta relacja jest dla Pani wartościowa.
Z wyglądu się nie żyje, ale z charakteru – już tak.

Warto też porozmawiać z rodzicami w momencie, gdy emocje opadną. Może Pani powiedzieć im wprost, że ich opinia jest dla Pani ważna, ale decyzja o relacji należy do Pani – i że chciałaby, by spróbowali go poznać bez uprzedzeń.

Jeśli presja ze strony otoczenia jest bardzo duża, można też rozważyć wsparcie psychologa – pomoże on Pani poradzić sobie z emocjami, które się pojawiają między miłością a lojalnością wobec rodziny.

To, że kocha Pani człowieka „innego”, nie znaczy, że coś z Panią jest nie tak. Wręcz przeciwnie – to świadczy o ogromnym sercu i dojrzałości emocjonalnej.

Dzień dobry,
rozumiem, że sytuacja z córką jest dla Pani bardzo trudna i wyczerpująca emocjonalnie. To naturalne, że ma Pani momenty złości i bezsilności – mierzy się Pani z dużym obciążeniem.

Warto pamiętać, że choroba córki, zwłaszcza padaczka i trudności emocjonalne, mogą wpływać na jej funkcjonowanie, motywację i sposób reagowania. Z drugiej strony, Pani również ma prawo do odpoczynku, spokoju i wyznaczania granic.

Proponuję, aby nie wdawać się w kłótnie i unikać rozmów w momencie silnych emocji. Lepiej wrócić do tematu, gdy obie będą spokojne. Można wtedy powiedzieć coś w stylu:
„Zależy mi, żebyś była samodzielna, ale też chcę Ci pomóc znaleźć rozwiązanie, które będzie dla Ciebie realne.”

Warto też rozważyć wsparcie specjalisty – np. psychologa lub psychiatry – zarówno dla córki, jak i dla Pani. Czasem pomocne bywa też spotkanie w poradni zdrowia psychicznego lub z doradcą zawodowym, który ma doświadczenie w pracy z osobami z orzeczeniem o niepełnosprawności.

Jeśli córka grozi, że sobie coś zrobi lub przestanie brać leki – to jest sytuacja, której nie można bagatelizować. Wtedy należy potraktować to poważnie i w razie potrzeby skontaktować się z pogotowiem (112) lub udać się do najbliższego szpitala psychiatrycznego, by uzyskać pomoc kryzysową.