Ostatnio moja samoocena legła w gruzach,jesten caly czas przygnebiona,nie mam na nic sily ani chęci

Droga Pani, trudno stwierdzić po kilku zdaniach opisu, czy ma Pani depresję. Nie każdy stan smutku jest depresją, jednak przedłużający się jest sygnałem, którego nie powinniśmy lekceważyć. Jeśli nie jest Pani jeszcze gotowa na wizytę u lekarza psychiatry, może łatwiej będzie Pani otworzyć się z psychologiem. Tylko podczas osobistego spotkania z pacjentem możemy postawić podejrzenie, a później diagnozę. Pozdrawiam, Radosław Krąpiec, psycholog

Dzień dobry. W pani liście odnajduję motywację do zadbania o swój stan emocjonalny. Pisze Pani, że smutno gdy dzieci patrzą na mamę, która boryka się z jakimiś stanami czy trudnościami. Piszę ogólnie bo trudno bez spotkania, określić co Pani dokucza. Jeśli ta motywacja odnośnie dzieci nie będzie dla Pani wystarczająca zalecałabym poszukać w sobie co nią będzie lub z kimś o tym porozmawiać. Może na jakimś forum odnośnie depresji. Co pozwoli nabrać przekonania, że może Pani sobie ale i dzieciom w przyszłości zapewnić lepsze samopoczucie lub poradzić z trudnościami. Pozdrawiam. Liliana Kaczmarek

Dzień dobry,

To, co Pani opisuje: obniżony nastrój, brak energii, spadek samooceny i lęk przed kontaktem z innymi może wskazywać na stan depresyjny, ale nie musi od razu oznaczać choroby. Ważne jest, by nie zostawać z tym sama.

Nawet jeśli obawia się Pani wizyty u lekarza czy psychologa, można zacząć od małych kroków: spróbować krótkiej rozmowy telefonicznej (są bezpłatne linie z pomocą psychologiczną np. 116 123 – Ogólnopolska Poradnia Telefoniczna dla Osób Przeżywających Kryzys Emocjonalny, czynna 24/7) napisać wiadomość lub skorzystać z konsultacji online. Ważne jest również, aby dbać o drobne codzienne rytuały takie jak krótkie spacery, regularne posiłki, chwile na odpoczynek bo one stopniowo pomagają odzyskać poczucie kontroli.
Nie musi Pani od razu „radzić sobie ze wszystkim naraz”. Najważniejsze jest rozpoznanie trudności i podjęcie choćby małego kroku w kierunku wsparcia.