Od dziecka mam bardzo niską samoocenę i krytyczne nastawienie do wszystkiego co robię. Lubię rysowac

Nie, nie musi. Można to zmienić, jedną z metod jest psychoterapia np. CBT i/lub terapia schematu. Zapraszam na konsultacje.

Dzień dobry. Trudno powiedzieć, co jest normą, lecz ogólnie uważa się, że zdrowie polega na stabilnej samoocenie, poczuciu względnego szczęścia i spokoju. Jeśli tego nie odczuwamy, warto udać się po pomoc. Z tego, co Pani napisała, zrozumiałam, że nie jest Pani pełnoletnia, czy tak? Jeśli tak, to czy ma Pani możliwość kontaktu z psychologiem szkolnym? Jeśli nie, istnieją również telefony zaufania dla młodzieży, które są świetnym miejscem udzielającym wsparcia, np. telefon Fundacji Dajemy Dzieciom Siłę. Jeśli jest Pani pełnoletnia, a nie ma Pani funduszy na odpłatną pomoc, warto udać się do najbliższej Poradni Zdrowia Psychicznego. Pozdrawiam i życzę powodzenia.

Cześć!
Twój opis wskazuje na to, że masz myśli rezygnacyjne. W dodatku odczuwasz ich natłok, co przeszkadza Ci w codziennym funkcjonowaniu. Sytuacji nie ułatwia Ci także środowisko rodzinne, które (z tego co piszesz) neguje Twoje emocje i nie daje Ci przestrzeni do rozmowy o swoim samopoczuciu. Jeżeli masz możliwość zgłoś się do psychologa szkolnego - on powinien pokierować Cię w miejsce, gdzie będzie możliwa chociażby darmowa pomoc u Ciebie w mieście. Jeżeli ta opcja nie wyjdzie zadzwoń na telefon zaufania dla dzieci i młodzieży 116 111. Jesteś tam całkowicie anonimowa, a telefon czynny jest całodobowo. Zachęcam Cię do porozmawiania ze specjalistami :)

Zachęcam gorąco do wizyty u psychologa lub psychoterapeuty, problem wydaje się być złożony.

Cześć! Samoocena służy nam do poznawczego oceniania siebie za pomocą sądów i przekonań, tak samo oceniania tego co robimy w życiu. Nie jest prawdą, że osoby mające wysoką samoocenę są "nienormalni". Bardzo mi przykro, że takie słowa padły. Norma w ogóle jest bardzo szeroka i nie widzę sensu w przypadku samooceny odnoszenia się do niej. Niska samoocena może natomiast wpływać na Twoje dalsze kroki i decyzje w życiu. Jest bardzo ważna. Z pewnością myśli rezygnacyjne, które opisujesz są dla Ciebie ciężkie i nie dziwię Ci się, że nic Ci się po prostu przez nie nie chce. Nie rezygnuj natomiast z siebie. Jeśli powstała trudność z uzyskaniem wsparcia wśród Twoich najbliższych - skontaktuj się z infolinią dla młodzieży - czasem samo wygadanie się z takich rzeczy wprost oraz bycie zrozumianym daje dobre efekty, a widzę, że jest to potrzebne. Myśli rezygnacyjne to samo napędzająca się machina i pamiętaj, że myśli to tylko Twoja interpretacja rzeczywistości! Nie zawsze odnoszą się do realiów. Myśli po prostu czasem płyną, za szybko, za gwałtownie i nie przedstawiają rzeczywistych faktów na Twój temat. Są również uzależnione od emocji jakie przeżywasz na co dzień. Spróbuj może jeszcze od serca porozmawiać z rodzicami lub konkretnie z mamą czy tatą (z kim masz lepszy kontakt) - że naprawdę potrzebujesz wsparcia, że psycholog to specjalista, że nie zajęcie się tym aspektem może pogarszać sytuację zarówno z Twoim samopoczuciem jak i samooceną. Przygotuj również rodziców na poważną rozmowę i ustalcie jej termin - nie warto robić tego w trakcie obiadu. I na spokojnie spróbuj porozmawiać, bo to o czym piszesz jest ważne jak i Ty jesteś w tym ważna. Egzystencja nie musi tak wyglądać i wcale nie powinna :) Trzymam bardzo mocno kciuki!

Dzień dobry, Cześć !
z tego co opisujesz masz obniżone poczucie wartości i Twoi rodzice potwierdzają Ci że tak już musi być i tak jest ogólnie w życiu - ale to nie prawda. Oczywiście w życiu przytrafiają się trudności, gorsze momenty, rozczarowania ale to nie jest główny aspekt egzystencji.
Piszesz o dużym krytyku wewnętrznym nad którym warto pracować i nie tylko. Myślę że jeżeli masz taką możliwość porozmawiaj z kimś o swoim problemie - może psycholog szkolny? są też różnego rodzaju telefonu wsparcia - warto zadzwonić, porozmawiać. Pozdrawiam serdecznie