Rafał Dobolewski

Nie chcę dłużej żyć, proszę o pomoc

Witam, od dłuższego czasu odczuwam brak chęci do życia, chciałabym się zabić ale nie mam odwagi tego zrobić. W skrócie:
Mam pracę której nie znoszę, każde pójście do niej wiąże się płaczem, chciałam założyć własną działalność żeby móc pracować w domu, niestety nie stać mnie na taką inwestycję, jestem zakochana w facecie bez wzajemności od 13 lat, zostałam odrzucona, nie mam żadnych znajomych ani przyjaciół.Te wszystkie sytuacje tak się skumulowały, wręcz dobiły, nie widzę sensu w niczym.

Dzień dobry, od jakiegoś czasu mam bardzo obniżony nastrój, brakuje mi chęci do takich codziennych czynności jak przygotowywanie obiadu, sprzątanie, spacerowanie. Rano zwby wstać z łóżka potrzebuje 30minut, przed pracą nie jestem w stanie wiele zrobić - głównie leżę jak najdłużej, a później na szybko się "ogarniam", jem śniadanie i wychodzę. Mam ogromne poczucie marnowania czasu, nie wykorzystuje go w 100%. Na codzień jestem uśmiechnięta, bo tego wymaga moja praca - kontakt z drugim człowiekiem, rozmowy. Nie czuje sie jednak szczęśliwa- mam kochającego narzeczonego, który przejął za mnie obowiązki domowe, wspiera mnie i bardzo by chciał, żebym znowu była beztroska i pozytywna. Wieczorami przed snem miewam napady histerii - wtedy jest również największą kumulacja myśli, głównie są one związane z przemijaniem, śmiercią oraz tym, że jestem takim wampirem energetycznym, który tylko chodzi i narzeka na wszystko. Problem się pogarsza w pierwszych dniach płodnych - wtedy często mówię, że życie mnie męczy i po co to wszystko, skoro jak umrę to nic już nie będzie. Taki stan utrzymuje się do tygodnia, później następuje skok i przez kilka dni jest dobrze. Miewam kołatanie serca - zaczyna bardzo szybko bić, czuje drętwienie dłoni oraz nóg. Jestem umówiona do kardiologa na echo serca I aparat holtera. Kołatania nie występują często, mam wrażenie, że teraz rzadziej niż kilka lat temu, ale są mocniejsze - tzn., na początku tylko czułam takie "potknięcie" serca, a teraz występuje bardzo przyspieszone bicie. Łatwo wpadam w złość, potrafię się czepiać głupot. Życie mi ucieka na myśleniu o śmierci oraz na bezsensownej walce z samą sobą. Chyba potrzebuje profesjonalnego wsparcia. Czy kontakt online z psychoterapeutą się sprawdzi? Czy lepiej jednak na "żywo"? Czy psychoterapeuta może zlecić jakieś dodatkowe badania? Czy moje poczucie pustki, bezradności, udawanie uśmiechnięte i miłej dla wszystkich może być oznaką jakieś depresji? Czy to raczej np., sprawy hormonalne? Czy ktoś chciałby mi pomóc- spotkania mogą być online, wszystko jedno z jakiego miasta :-(