Pustka, kompletny brak sensu

Witam, doceniam, że zwróciła się Pani do mnie ze swoją sprawą. Widzę, że niepokoi Panią to, co dzieje się w Pani życiu. Wygląda na to, że brakuje Pani ochoty i energii do działania, a kiedyś było inaczej. Dobrze słyszeć, że pamięta Pani siebie jako aktywną, pomysłową i pracowitą, że motywują Panią dzieci i praca. Z drugiej strony jednak zastanawia się Pani czy ten stan to przypadkiem nie depresja. Proszę pamiętać, że depresji niekoniecznie musi towarzyszyć płacz. To co Pani przeżywa może być czymś w rodzaju depresji, wypalenia, zmęczenia... Trudno powiedzieć. Z całą pewnością jednak może Pani wiele zrobić by znów poczuć sens i radość. Jeśli uzna Pani, że chce spróbować- zapraszam na spotkanie.

Objawy które pani opisuje mogą wskazywać na zaburzenia depresyjne, które niekoniecznie wiążą się z płaczem. Myślę że warto przed przystąpieniem do leczenia wykluczyć zespól psychoendokrynny. Pozdrawiam i powodzenia życzę Bartosz Lamch

Witam,

Mogę sobie tylko wyobrazić ciężar jaki niesie za sobą trud Pani samopoczucia. To dobrze, że wykonała Pani pierwszy krok - napisanie o tym, co zauważa Pani u siebie niepokojącego. To, co Pani opisuje daje poczucie, że utrzymuje się u pani stan depresyjny. Przy czym proszę pamiętać, że depresja ma wiele obrazów, wiele twarzy i nie oznacza to, że dominuje wtedy tylko płacz czy, że nie możemy się śmiać...Ważne i napawające optymizmem jest to, że z depresją można walczyć i zwyciężyć!!! Oczywiście odnoszę się do tego co Pani napisała. Proszę, niech pozwoli Pani sobie pomóc, niech zgłosi się Pani na wizytę do specjalisty, by ten mógł odpowiednio pokierować terapią. By odzyskała Pani to, co kierowało Pani życiem sprzed pół roku, co Pani lubiła, by mogła wrócić Pani do tego, co było ważne. Proszę pamiętać, specjaliści są od tego, by pomagać.

Z poważaniem i życzeniami podjęcia kroku dalej - wizyty
Magdalena Pstrągowska

Dzień dobry. Pani objawy, mimo braku płaczu i myśli samobójczych świadczą o depresji. Proponuję udać się do wykwalifikowanego w leczeniu zaburzeń nastroju psychologa lub psychoterapeuty w celu potwierdzenia diagnozy i rozpoczęcia psychoterapii. Pozdrawiam

Dzień dobry.
Rzeczywiście z Pani opisu wynika, że to spora zmiana w zakresie nastroju. Na pewno zdecydowanie się obniżył. Trudno powiedzieć czy to już można nazwać depresją /w depresji płacz nie jest konieczną jej oznaką/. Jeżeli ten stan trwa już pół roku i się nie poprawia to może warto skorzystać z pomocy a przynajmniej wspólnie rozeznać co to jest i co można z tym problemem zrobić. Zapraszam.
Barbara Tubielewicz

Dzień dobry,
Objawy, o których Pani pisze, mogą świadczyć o depresji. Nie jest to jednak jednoznaczne, dlatego najlepiej skonsultować się w gabinecie.
Pozdrawiam

Szanowna Pani,

Depresja to nie tylko obniżony nastrój czy myśli samobójcze. Aby ją rozpoznać należy wziąć pod uwagę bardzo wiele czynników i objawów. Dość często depresja przybiera różne maski, pod którymi się kryje, np pod postacią bólu czy zaburzeń pamięci. Czasem zamiast smutku pojawia się złość, a zamiast problemów z zasypianiem - nadmierna senność. Dlatego też w przypadku, gdy mamy wątpliwości - najlepiej udać się do psychologa lub psychiatry w celu prawidłowego zdiagnozowania problemu. Chciałbym zauważyć, że nieleczona depresja może prowadzić do bardzo poważnych konsekwencji, natomist wcześnie zdiagnozowana pozwala na skuteczne leczenie.

Witam serdecznie,
Stan, który Pani opisuje trwa dość długo. Może wskazywać na pojawienie się stanów depresyjnych. Najlepiej zgłosić się do psychologa na rozmowę. Należy zastanowić się co takiego miało miejsce w momencie, gdy ten stan pojawił się po raz pierwszy. Zapraszam na konsultacje indywidualne.

Witam serdecznie.
Napisała Pani o utracie poczucia sensu, uczuciu pustki, utracie zainteresowań oraz o pewnym przytłoczeniu monotonią codziennego życia. Z pewnością nie jest to odpowiednie miejsce na rozważanie obecności depresji, warto jednak stwierdzić, że objawy które Pani opisała sprawiają Pani wiele bólu i przyczyniają się do myślenia o zasadności własnego życia. Myślę, że nie warto tego bagatelizować, tym samym zachęcam Panią do podjęcia psychoterapii, a na początek konsultacji z psychologiem lub psychiatrą.
Pozdrawiam,
Michał Pyter