Dzień dobry. Jakiś czas temu usłyszałam opis przedszkolaka, u którego zdiagnozowano zaburzenia ze sp
10
odpowiedzi
Dzień dobry. Jakiś czas temu usłyszałam opis przedszkolaka, u którego zdiagnozowano zaburzenia ze spektrum autyzmu / zespół Aspergera, i zaskoczyło mnie podobieństwo tego dziecka do mnie z czasów przedszkolnych. Samotna zabawa i trudności w nawiązywaniu kontaktu z rówieśnikami, fascynacja cyframi i literami, "rytuały", wymyślanie sobie gier, których zasad nie potrafię wyjaśnić innym (tak, robię to nadal). (Nawiasem mówiąc, przedszkolanki zachęcały rodziców, by zabrali mnie do psychologa, ale rodzice nie uważali, że coś jest ze mną nie tak, więc tego nie zrobili.) A jednak gdy wcześniej dowiadywałam się, jakie są kryteria diagnostyczne autyzmu i zespołu Aspergera, byłam przekonana, że mnie to nie dotyczy. Dopiero ten opis zachowania prawdziwego dziecka mnie zastanowił... Później jeszcze trochę poprzyglądałam się, co piszą o sobie w internecie ludzie, którzy twierdzą, że zdiagnozowano u nich autyzm, i też znalazłam trochę podobieństw (np. wydaje mi się, że NIE ROZUMIEM ludzi i nie potrafię się z nimi komunikować -- na przykład nawet nie wiedziałam, że większość klasy w podstawówce mnie nie lubiła, dopóki mi nie powiedzieli wprost; często -- ale nie zawsze -- dokucza mi nadwrażliwość zmysłowa [czy to rzeczywiście może być "objaw" zaburzeń ze spektrum autyzmu?], zwłaszcza na dźwięk, smak i zapach; jestem nadwrażliwa również na ból i nie znoszę dotyku ludzi), ale powątpiewam, czy to właściwie są rzeczy kluczowe dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Tak jakbym... nie spełniała wystarczającej ilości "oficjalnych kryteriów", by brać tę opcję pod uwagę, a jednocześnie konfrontacja z wypowiedziami (nie każdą oczywiście) ludzi zdiagnozowanych sprawia, że się zastanawiam. Z "trzeciej strony" wydaje mi się, że taki zespół Aspergera mógłby tłumaczyć, skąd wziął się mój lęk społeczny, coraz większa izolacja oraz niezdolność utrzymania przyjaźni (z powodów trudności w komunikacji, jak mi się wydaje), przekonanie odkąd tylko sięgam pamięcią, że "coś jest ze mną nie tak", i dlaczego nie "wyrosłam" z mojej nadwrażliwości zmysłowej. Oczywiście nie proszę tutaj o diagnozę. Mam jednak kilka pytań.
1. Czy coś w moim opisie ewidentnie wyklucza zaburzenia ze spektrum autyzmu? Albo czy można je jakoś łatwo wykluczyć? (Może po prostu za bardzo zależy mi, żeby zrozumieć, co ze mną nie tak i dopasowuję na siłę?)
2a. Czy zaburzenia ze spektrum autyzmu u osoby dorosłej mogą przypominać zaburzenia osobowości?
2b. Albo: czy pewne zaburzenia osobowości mogą być bezpośrednim skutkiem zaburzeń ze spektrum autyzmu?
(Zdiagnozowano u mnie zaburzenia osobowości [gdy miałam 21 lat], ale pan doktor nie chciał mi powiedzieć, jakie.)
3. Zakładając, że jednak coś jest "na rzeczy", czy takie zaburzenia leczy się w ogóle u dorosłych? Czy jest w ogóle sens prosić o ewentualną diagnozę lub jej wykluczenie, czy powinnam skupić się na leczeniu tajemniczego zaburzenia/zaburzeń osobowości + depresji + zaburzeń lękowych? (Chodziłam na terapię przez dwa lata; lubiłam terapię i terapeutkę, ale w tym czasie za dużo nie osiągnęłam) Chodzi o poprawę jakości życia, która to jest taka, że właściwie to nie chcę istnieć.
1. Czy coś w moim opisie ewidentnie wyklucza zaburzenia ze spektrum autyzmu? Albo czy można je jakoś łatwo wykluczyć? (Może po prostu za bardzo zależy mi, żeby zrozumieć, co ze mną nie tak i dopasowuję na siłę?)
2a. Czy zaburzenia ze spektrum autyzmu u osoby dorosłej mogą przypominać zaburzenia osobowości?
2b. Albo: czy pewne zaburzenia osobowości mogą być bezpośrednim skutkiem zaburzeń ze spektrum autyzmu?
(Zdiagnozowano u mnie zaburzenia osobowości [gdy miałam 21 lat], ale pan doktor nie chciał mi powiedzieć, jakie.)
3. Zakładając, że jednak coś jest "na rzeczy", czy takie zaburzenia leczy się w ogóle u dorosłych? Czy jest w ogóle sens prosić o ewentualną diagnozę lub jej wykluczenie, czy powinnam skupić się na leczeniu tajemniczego zaburzenia/zaburzeń osobowości + depresji + zaburzeń lękowych? (Chodziłam na terapię przez dwa lata; lubiłam terapię i terapeutkę, ale w tym czasie za dużo nie osiągnęłam) Chodzi o poprawę jakości życia, która to jest taka, że właściwie to nie chcę istnieć.
Witam,
W opdowiedzi na postawione przez Panią pytania:
1) Pani opis nie wyklucza zaburzeń ze spektrum autyzmu, rozpoznanie takie zwykle stawiane jest w dzieciństwie, jednak wiele osób, zwłaszcza tych o niewielkim nasileniu objawów nie jest diagnozowana w tym okresie, a często nigdy nie uzyskuje prawidłowej diagnozy. Sposobem na rozpoznanie/wykluczenie zaburzeń ze spektrum autyzmu jest badanie psychologiczne i psychiatryczne.
2a Zaburzenia ze spektrum autyzmu mogą przypominać zaburzenia osobowości, fobię społeczną, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czy zaburzenia lękowe, zaburzenia te mogą również współwystepować. Zaburzenia osobowości nie są kontinuum zaburzeń neurorozwojowych, to osobne jednostki chorobowe. Często w praktyce u osób dorosłych "dziecięce" rozpoznania są pomijane, zwłaszcza jeśli objawy nie są nasilone i mogą być wyjaśnione innymi rozpoznaniami
3. Myślę, że prawidłowa diagnoza jest punktem wyjścia dla prawidłowej terapii. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach neurorozwojowych jest objawowe, na razie nie ma leków, które mogą wyleczyć z zaburzeń ze spektrum autyzmu, jednak niewątpliwie dostępnymi środkami można poprawić jakość życia osób zmagających sie z tym problemem. W przypadku takiego rozpoznania warto tez skorzystać z pomocy psychoterapety doświadczonego w pracy z osobami z zaburzeniami neurorozwojowymi.
W opdowiedzi na postawione przez Panią pytania:
1) Pani opis nie wyklucza zaburzeń ze spektrum autyzmu, rozpoznanie takie zwykle stawiane jest w dzieciństwie, jednak wiele osób, zwłaszcza tych o niewielkim nasileniu objawów nie jest diagnozowana w tym okresie, a często nigdy nie uzyskuje prawidłowej diagnozy. Sposobem na rozpoznanie/wykluczenie zaburzeń ze spektrum autyzmu jest badanie psychologiczne i psychiatryczne.
2a Zaburzenia ze spektrum autyzmu mogą przypominać zaburzenia osobowości, fobię społeczną, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne czy zaburzenia lękowe, zaburzenia te mogą również współwystepować. Zaburzenia osobowości nie są kontinuum zaburzeń neurorozwojowych, to osobne jednostki chorobowe. Często w praktyce u osób dorosłych "dziecięce" rozpoznania są pomijane, zwłaszcza jeśli objawy nie są nasilone i mogą być wyjaśnione innymi rozpoznaniami
3. Myślę, że prawidłowa diagnoza jest punktem wyjścia dla prawidłowej terapii. Leczenie farmakologiczne w zaburzeniach neurorozwojowych jest objawowe, na razie nie ma leków, które mogą wyleczyć z zaburzeń ze spektrum autyzmu, jednak niewątpliwie dostępnymi środkami można poprawić jakość życia osób zmagających sie z tym problemem. W przypadku takiego rozpoznania warto tez skorzystać z pomocy psychoterapety doświadczonego w pracy z osobami z zaburzeniami neurorozwojowymi.
Uzyskaj odpowiedzi dzięki konsultacji online
Jeśli potrzebujesz specjalistycznej porady, umów konsultację online. Otrzymasz wszystkie odpowiedzi bez wychodzenia z domu.
Pokaż specjalistów Jak to działa?
Witam, spróbuję po kolei odpowiedzieć na Pani pytania. Całościowe zaburzenia rozwojowe (kategoria zawierająca w sobie rozpoznania ze spektrum autyzmu) to jednostka chorobowa którą rozpoznaje się w wieku rozwojowym- u dzieci, młodzieży. Trudno na podstawie badania i wywiadu u osoby dorosłej retrospektywnie stwierdzić czy była dzieckiem autystycznym. Zwłaszcza, że nie była Pani badana, diagnozowana w dzieciństwie, nie ma więc jakiejś obiektywnej relacji osoby kompetentnej (chociażby pediatra, pedagog szkolny, jeśli nie psycholog). Przyjmuje się, że osobowość kształtuje się do około 21 roku życia, tak, dzieci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu, jak również z deficytem uwagi (ADHD) lub zaburzeniami opozycyjno- buntowniczymi mogą jako osoby dorosłe mieć zaburzenia osobowości. Są specyficzne (określone) zaburzenia osobowości i mieszane zaburzenia osobowości- jeśli swierdza się objawy różnych z nich, ale żadna wyraźnie nie dominuje. Są dostępne testy, którymi się to bada. Być może u Pani rozpoznano właśnie mieszane zaburzenia osobowości, dlatego "doktor nie powiedział jakie". Nie wiem, z jakiego jest Pani regionu kraju- ale jest kilka świetnych ośrodków prowadzących kompleksowe leczenie pacjentów z zaburzeniami osobowości oraz ze współistniejącymi z nimi zaburzeniami nerwicowymi lub nastroju. Najbardziej znany i polecany z nich to chyba OLZON w Krakowie. Myślę, że leczenie w ramach takiego oddziału byłoby najlepsze. Pozdrawiam.
Powyżej opisane objawy mogą sugerować zaburzenie ze spektrum autyzmu. U dorosłych mogą one przypominać zaburzenia osobowości. Uważam, że warto postawić diagnozę, będzie to pomocne w rozumieniu objawów, funkcjonowania, pewnych ograniczeń a także może ukierunkować terapię.
Szanowna Pani.
Rozumiem Pani obawy. Ciesze się, że szuka Pani pomocy. Uważam, że najlepszym rozwiązaniem będzie umówienie się na spotkanie z psychiatrą. Specjalista powinien rozwiać Pani wątpliwości i udzielić pomocy.
Życzę powodzenia.
Sandra Dobrowolska
Rozumiem Pani obawy. Ciesze się, że szuka Pani pomocy. Uważam, że najlepszym rozwiązaniem będzie umówienie się na spotkanie z psychiatrą. Specjalista powinien rozwiać Pani wątpliwości i udzielić pomocy.
Życzę powodzenia.
Sandra Dobrowolska
Witam serdecznie . Niestety pytania ,które zostały postawione powinny być skierowane do psychologa lub psychologa klinicznego . Ja zajmuje się terapią wspomagającą rozwój mowy u osób autystycznych , ale nie zajmuje się diagnozą . Pozdrawiam serdecznie
Dzień dobry,
Dużo pytań i choć nie udzielę Pani jednoznacznej odpowiedzi i nie odpowiem w tak ustrukturyzowany sposób, jakby tego Pani chciała, postaram się uczynić co w mojej mocy, by pomóc. W mojej ocenie słusznie zauważa u Pani siebie zachowania i wzorce aktywności, które są tożsame z tymi obserwowanymi w łagodnej postaci ASD, czyli zespole Aspergera (trudności w nawiązywaniu relacji społecznych powodowane trudnościami w rozumieniu ich intencji, zaburzenia sensoryczne czyli opisywana przez Panią nadwrażliwość - w perspektywie wieku dorosłego – lęk i izolacja, zaburzenia depresyjne itd.). Nie jestem jednak diagnostą.
Niezbywalnym faktem jest również to, że w czasach Pani dzieciństwa diagnozy tego typu były prawie nieobecne. Trudności mają charakter bardzo subtelny (w odniesieniu do form silniej manifestujących się, co nie oznacza że obserwowane objawy nie utrudniają Pani życia). Potrzeba ogromnej wiedzy diagnostycznej i doświadczenia by zdiagnozować zespół, ewentualnie wykluczyć inne zaburzenia o podobnym charakterze (owszem - mogą to być zaburzenia osobowości lub występowanie kilku cech autystycznych, może więc być tak, że nie spełnia Pani kryteriów do postawienia pełnej i jednoznacznej diagnozy, pomimo, że bezsprzecznie obserwuje u siebie większość cech).
Na proces diagnostyczny składa się szereg czynności kilku specjalistów, m. in. psychologa, psychiatry czy neurologa. Istotna jest wiedza na temat rozwoju językowego i poznawczego od urodzenia – diagnoza jak Pani widzi będzie trudna, bo w pewnej mierze opierać się ma na subiektywnej ocenie dokonanej przez Panią czy też członków Pani rodziny.
Na koniec chciałabym, żeby zastanowiła się Pani nad funkcjonowaniem systemów diagnostycznych w ogóle – jest to siatka charakterystyk stworzona przez diagnostów i specjalistów-naukowców głównie w celach naukowych. Ich zadaniem jest zgłębianie wiedzy na temat zaburzeń, porównywanie ich między sobą, ocena ich częstotliwości na różnych obszarach ziemi itp. Granice między zaburzeniami są faktem umownym, co zaakcentowano w najnowszej klasyfikacji spektrum autyzmu podkreślając konieczność diagnozy opisowej. Posiadanie diagnozy w postaci nazwy zaburzenia nie zmieni jakości Pani życia. Uważam, że najważniejsza jest głęboka świadomość samego siebie i umiejętne pokierowanie w terapii przez odpowiedniego specjalistę. Można zgłosić się do specjalisty, który pracuje z dorosłymi osobami z ASD (w tym z zespołem Aspergera) i podzielić się swoimi spostrzeżeniami.
Ponadto zachęcam do zgłębienia wiedzy na ten temat u źródła tj. w centrum diagnostycznym ASD, a wcześniej – do zapoznania się z naukową literaturą na ten temat. Szczegółowej charakterystyki łagodnej postaci ASD u osób dorosłych dokonuje dr hab. Jolanta Panasiuk-zachęcam do dotarcia do jej publikacji. Pozdrawiam,
Urszula Maurer
Dużo pytań i choć nie udzielę Pani jednoznacznej odpowiedzi i nie odpowiem w tak ustrukturyzowany sposób, jakby tego Pani chciała, postaram się uczynić co w mojej mocy, by pomóc. W mojej ocenie słusznie zauważa u Pani siebie zachowania i wzorce aktywności, które są tożsame z tymi obserwowanymi w łagodnej postaci ASD, czyli zespole Aspergera (trudności w nawiązywaniu relacji społecznych powodowane trudnościami w rozumieniu ich intencji, zaburzenia sensoryczne czyli opisywana przez Panią nadwrażliwość - w perspektywie wieku dorosłego – lęk i izolacja, zaburzenia depresyjne itd.). Nie jestem jednak diagnostą.
Niezbywalnym faktem jest również to, że w czasach Pani dzieciństwa diagnozy tego typu były prawie nieobecne. Trudności mają charakter bardzo subtelny (w odniesieniu do form silniej manifestujących się, co nie oznacza że obserwowane objawy nie utrudniają Pani życia). Potrzeba ogromnej wiedzy diagnostycznej i doświadczenia by zdiagnozować zespół, ewentualnie wykluczyć inne zaburzenia o podobnym charakterze (owszem - mogą to być zaburzenia osobowości lub występowanie kilku cech autystycznych, może więc być tak, że nie spełnia Pani kryteriów do postawienia pełnej i jednoznacznej diagnozy, pomimo, że bezsprzecznie obserwuje u siebie większość cech).
Na proces diagnostyczny składa się szereg czynności kilku specjalistów, m. in. psychologa, psychiatry czy neurologa. Istotna jest wiedza na temat rozwoju językowego i poznawczego od urodzenia – diagnoza jak Pani widzi będzie trudna, bo w pewnej mierze opierać się ma na subiektywnej ocenie dokonanej przez Panią czy też członków Pani rodziny.
Na koniec chciałabym, żeby zastanowiła się Pani nad funkcjonowaniem systemów diagnostycznych w ogóle – jest to siatka charakterystyk stworzona przez diagnostów i specjalistów-naukowców głównie w celach naukowych. Ich zadaniem jest zgłębianie wiedzy na temat zaburzeń, porównywanie ich między sobą, ocena ich częstotliwości na różnych obszarach ziemi itp. Granice między zaburzeniami są faktem umownym, co zaakcentowano w najnowszej klasyfikacji spektrum autyzmu podkreślając konieczność diagnozy opisowej. Posiadanie diagnozy w postaci nazwy zaburzenia nie zmieni jakości Pani życia. Uważam, że najważniejsza jest głęboka świadomość samego siebie i umiejętne pokierowanie w terapii przez odpowiedniego specjalistę. Można zgłosić się do specjalisty, który pracuje z dorosłymi osobami z ASD (w tym z zespołem Aspergera) i podzielić się swoimi spostrzeżeniami.
Ponadto zachęcam do zgłębienia wiedzy na ten temat u źródła tj. w centrum diagnostycznym ASD, a wcześniej – do zapoznania się z naukową literaturą na ten temat. Szczegółowej charakterystyki łagodnej postaci ASD u osób dorosłych dokonuje dr hab. Jolanta Panasiuk-zachęcam do dotarcia do jej publikacji. Pozdrawiam,
Urszula Maurer
Dzień dobry,
Dziękuję za zapytanie i cieszę się, że zaczęła Pani szukać pomysłu na polepszenie jakości życia. Kilkanaście lat temu świadomość zaburzeń ze spektrum autyzmu była niewielka nawet wśród specjalistów. Warto udać się do lekarza (psychiatry) i opowiedzieć o problemie. Na podstawie samego opisu nie da się na 100% wykluczyć ani potwierdzić zaburzeń. Jak najbardziej dorosłe osoby mogą otrzymać pomoc. Mogą to być zaburzenia ze spektrum autyzmu, ale też inna choroba metaboliczna dlatego proszę nie zwlekać z wizytą i specjalisty. Życzę powodzenia!
Dziękuję za zapytanie i cieszę się, że zaczęła Pani szukać pomysłu na polepszenie jakości życia. Kilkanaście lat temu świadomość zaburzeń ze spektrum autyzmu była niewielka nawet wśród specjalistów. Warto udać się do lekarza (psychiatry) i opowiedzieć o problemie. Na podstawie samego opisu nie da się na 100% wykluczyć ani potwierdzić zaburzeń. Jak najbardziej dorosłe osoby mogą otrzymać pomoc. Mogą to być zaburzenia ze spektrum autyzmu, ale też inna choroba metaboliczna dlatego proszę nie zwlekać z wizytą i specjalisty. Życzę powodzenia!
Witam serdecznie. U osób dorosłych, które zachowują się dziwnie i mają kłopoty w relacjach społecznych, psychiatrzy niechętnie rozpoznają autyzm. Diagnozę autyzmu u dorosłych uniemożliwiają też kryteria diagnostyczne ICD-10. Problemy dorosłych, mimo że mocno korespondujące z obrazem klinicznym autyzmu, próbuje się wówczas uzasadnić inaczej i poszukać innej diagnozy. Nierzadko dorośli autyści są uważani za ekscentryków, osoby o dziwacznym usposobieniu.Najczęściej osoby autystyczne wykazują zaburzenia percepcji – inaczej odczuwają dotyk, inaczej odbierają dźwięki i obrazy. Mogą być nadwrażliwe na hałas, zapachy, światło. Często wykazują mniejszą wrażliwość na ból. Inny sposób widzenia świata sprawia, że autyści tworzą też inny świat wewnętrzny – świat, który tylko oni są w stanie zrozumieć. Na tle zaburzeń autystycznych mogą rozwinąć się inne problemy natury psychicznej, np. depresja, zaburzenia nastroju, nadmierna wrażliwość. Nieleczony autyzm u ludzi dorosłych często utrudnia, a nawet uniemożliwia samodzielną egzystencję. Autyści nie potrafią adekwatnie wyrażać emocji, nie potrafią myśleć w sposób abstrakcyjny, cechuje ich wysoki stopień napięcia i niski poziom umiejętności interpersonalnych. Mogą reagować paniką i agresją.
1. dopasowane na siłę'
2. Mogą, ale nie muszą.
2. Mogą, ale nie muszą.
Szanowna Pani, niestety z samego opisu i wybiórczych cech oraz zachowań nie można potwierdzić ani jednoznacznie wykluczyć żadnego zaburzenia. Rozumiem, że poszukuje Pani źródła swoich kłopotów, ale w opisanej sytuacji polecałabym konsultację z lekarzem psychiatrą i psychoterapeutą, który będzie mógł rozwiać Pani wątpliwości i wyjaśnić ewentualnie jakie cechy i mechanizmy są wspólne dla różnych zaburzeń. Życzę wszystkiego dobrego! Pozdrawiam, Izabela Bodek
Eksperci
Podobne pytania
- Dzień dobry, szukam specjalisty dla córki 22 lata z zespołem Aspergera. Przeszliśmy już przez wielu terapeutów wydając ostatnie pieniądze. Szukam kogoś kto się naprawdę zna i jest zaangażowany.
- Witam , niedawno zauważyłam u mojego synka że boi się zabawek grających , też nie lubi niektórych bajek odrazu bardzo płacze , jeżdżenie autem też sprawa trudności bo się boi , nie zwraca na nikogo uwagi nawet na dzieci które bawią się na placu zabaw dodam że synek ma problemy z jedzeniem jedynie co…
- Dzień dobry, podejrzewam u siebie zaburzenia ze spektrum autyzmu. Stwierdzone zostało u mnie wcześniej ADHD i zaburzenia lękowe, a także depresja. Nie miałam jednak możliwości jakiejś diagnozy w kierunku autyzmu - zostało mi to jedynie zasugerowane podczas wizyty u psychoterapeuty. Pytanie więc brzmi…
- Dzień dobry, Synek, który ma obecnie 20 miesięcy ma zdiagnozowany autyzm ( głębokie całościowe zaburzenie rozwoju) . Jest pod opieką neurologa, pedagoga, neurologopedy i psychiatry. Psychiatra zalecił rozpoczęcie terapi behawioralnej . Czy można rozpocząć terapię w tak wczesnym wieku ? Synek nie wskazuje…
- Witam. Jestem Mama 19 miesięcznej Weroniki . W wieku 10 miesięcy zostaliśmy skierowani do szpitala na badania wykluczające autyzm i epilepsje, które podejrzewała pediatra, ponieważ kręciła rączką (robiła jakby kręciła manetką od motoru ) Z badań eeg głowy oraz rezonansu wynikło , ze dziecko jest…
- Jestem babcią 14 miesięcznej dziewczynki.Teraz dopiero zaczyna chodzić samodzielnie.Nie mówi jakiś konkretnych słów. Nie przytula się i wyciąga do nas rączek. Nie bierze zabawek i jedzenia do buzi sama.Je tylko to co podamy jej łyżeczką. Mamy powód, żeby przypuszczać, że nasza mała ma autyzm?Dziękuję…
- Mam 7 letniego autystycznego uciekiniera. Ma fiksacje na punkcie samochodów. Intuicyjnie wyczuwa który samochód jest otwarty, wpada i blokuje drzewi. Syrop zapisany przez psychiatrę nie działa. Nie mam już siły. Boję się o niego ale też o siebie. Co robić?
- Rispolept vs sulpiryd Czy można wskazać między nimi specyficzne różnice pod kątem oddziaływania farmakologicznego w spektrum autyzmu? Które z nich i jak może działać w farmakoterapii ASD i zaburzeń z nim związanych (OCD, bezsenność)? Z góry dziękuję za wszelkie wskazówki specjalistyczne
- Czy syn może udać ze nie słyszy poleceń ponieważ zauważyłam że jest cwaniaczek . To co chce słyszy a co to nie nie chce robić ? Ma prawie 3 lata i ma nadwrażliwości słuchowa na lewy uchu ale wiele mu dźwięków nie przeszkadza prawie żadne . Ma kłopot z koncentracja robi tylko to co on chce rzeczy…
- Gdzie można zdiagnozować Zespół Aspergera u dorosłego? Czy oprócz testów w formie ankiety, rozmowy, obserwacji i wywiadu istnieją inne wskażniki, takie jak np.budowa ciała, sposób poruszamia się, apetyt, laboratoryjne badania krwi, testy genetyczne, rezonans mózgu.Ostatnio w urodzeniowej książeczce zdrowia…
Masz pytania?
Nasi lekarze i specjaliści odpowiedzieli na 27 pytań dotyczących usługi: autyzm
Wszystkie treści, w szczególności pytania i odpowiedzi, dotyczące tematyki medycznej mają charakter informacyjny i w żadnym wypadku nie mogą zastąpić diagnozy medycznej.