Paulina Mazur

Dzień dobry,
wspaniale, że bacznie obserwuje Pani rozwój swojej córeczki. Faktycznie, obserwowane przez Panią zachowania mogą być powodem do niepokoju - zwłaszcza zachowanie autoagresywne, czyli uderzanie główką o ścianę. Trudno jest mi cokolwiek stwierdzić na odległość, czy zachowania, o których Pani pisze są związane z naturalnym tokiem rozwoju Pani córeczki (u każdego dziecka rozwój wygląda nieco inaczej), czy raczej są to zaburzenia w funkcjonowaniu. Proszę zadbać o spotkanie z lekarzem, który pokieruje Panią do psychologa lub psychoterapeuty, najlepiej dziecięcego, lub bezpośrednio skontaktować się ze specjalistą. Im wcześniej reaguje się na takie zachowania, tym lepiej dla dziecka, Pani też będzie dużo spokojniejsza wiedząc, co się dzieje. Proszę nie obawiać się wizyty - odpowiedni specjalista sprawi, że Pani córeczka w trakcie wizyty będzie czuła się komfortowo, a Pani będzie wiedziała, jak postępować. Z pewnością zostanie przeprowadzony wywiad z Panią - czyli dłuższa rozmowa na temat Pani córeczki córeczki, przebiegu ciąży, porodu i jej funkcjonowania po porodzie, oraz obserwacja. Z pewnością pomoże to zdiagnozować, czy są to naturalnie występujące zmiany w zachowaniu spowodowane rozwojem dziecka, czy nieprawidłowości.
Zapewne oczekuje Pani doraźnej pomocy - jedyne, co mogę zaoferować to porada, aby podchodzić do dziecka z cierpliwością i ciepłem, i do czasu pierwszego spotkania ze specjalistą w razie zachowań autoagresywnych starać się zająć uwagę dziecka czymś innym, przytulić bądź delikatnie odciągnąć od ściany aby Pani córcia nie zrobiła sobie krzywdy. Przyczyny uderzania maluchów głową o ścianę są bardzo różne - niekiedy dzieci wyładowują w ten sposób nieprzyjemne uczucia, niektóre koją się poprzez powtarzalność ruchów, inne zaś w ten sposób zabiegają o uwagę dorosłego. Mimo wszystko proszę pamiętać, że bardzo ważne jest, aby nie traktować wypowiedzi on-line jako diagnozy, raczej jako zachętę do działania. Warto będzie wykluczyć zaburzenia rozwojowe podczas wizyty "na żywo".
Przesyłam pozdrowienia
Paulina Mazur
Psycholog

Szanowny Panie, rzeczywiście zdarza się tak, że duża ilość stresujących, obciążających wydarzeń bądź natłok obowiązków skutkuje tym, że ciało reaguje w taki a nie inny sposób. Duszności, o których Pan wspomina mogą być efektem zbyt dużej ilości stresu, jednak warto skorzystać z porady specjalisty kardiologa. Zrobiłabym to nawet w pierwszej kolejności, najpierw zawsze należy wykluczyć schorzenia typowo medyczne. Stres, który Panu na co dzień towarzyszy powoduje wydzielanie różnych substancji w Pana organizmie, co może powodować duszności, kołatanie serca, poczucie niepokoju w klatce piersiowej. Gdy wykluczy Pan zaburzenia pracy organizmu u lekarza specjalisty, proszę pomyśleć o spotkaniu z psychologiem bądź psychoterapueutą, który pomoże Panu poradzić sobie z lękami i ustabilizować sytuację emocjonalną.