mgr Natalia Kabała-Michna

Piszę w imieniu mojej dziewczyny
ty jedna z jej wiadomość
Mam duży problem z nazwaniem emocji, choć myslałam, że z wyrażeniem, ale za bardzo je wyrażam i są one często skrajne, dlatego teraz też takie są i nie wiem jak na to odpowiedzieć i od czego zacząć
Często ma tak że nie wie co czuje , nic jej się nie chce , lub że ma na wszystko wyjebane, lub pusze że nic nie wie . mówi też że czasami jest wesoła a potem nagle smutna i nic nie wie , i ma skrajne emocje
co może z tym wszystkim zrobić , co ma robić żeby tak nie było , szukam rady dla niej , jak ją odpowiednio wspierać

Jestem z osobą wg. mnie chorą na ciężką depresję, jednak od początku.... Ok roku temu zaczęłam się spotykać z mężczyzną ustalając system spotkań - żadnego związku - łączy nas łóżko. Od samego początku oboje przystawaliśmy do sprawy w sposób "nie chcemy związku". Z czasem zaczęliśmy się bardzo przyjaźnić. Mężczyzna ten - określę go jako Ł - jest po rozwodzie. Jego żona go zdradziła po 15 latach związku z sąsiadem. Bardzo to przeżył - co wg. mnie wpędziło go w dość dużą depresję. Próbował po rozwodzie z niej wyjść, ale lekarze na których trafiał "nie podejmowali większej próby". Podczas naszej przyjaźni zauważyłam dość dużą nerwicę u niego. Jako osoba o stoickim spokoju i mniej więcej wiedząca czym jest depresja próbowałam mu pomóc. Zgodził się na pomoc - poszedł do psychiatry. Tu wizytą był zawiedziony ze względu na brak większego zainteresowania, ale mimo to zaczął przyjmować przepisane leki. W między czasie zapisał się na terapię uzależnień (alkohol - popija codziennie - w małych ilościach, ale ta "100" raz dziennie musi być - takie picie w "białych rękawiczkach", marihuana). Odbył kilka spotkań, ale uznał. Widziałam po nim, że zaczyna cieszyć się życiem i zaczyna czerpać z tego życia trochę więcej niż dotychczas - wcześniej potrafił nie wychodzić z domu, nie iść do pracy - na zasadzie "będzie co będzie". W między czasie wyznał mi miłość - zrobiłam to z wzajemnością - zamieszkaliśmy razem. Z radością planowaliśmy przyszłość. Zrezygnował z terapii uważając, że nic nie wnosi w jego życie. Po krótkim czasie (ok2-3 mcy) zaczęłam zauważać nawrót choroby. Jednego dnia mnie kocha - drugiego już mniej, albo wcale/ targają nim skrajne emocje od euforii po agresję/ w poniedziałki - po weekendzie często nie potrafi się zmobilizować aby iść do pracy/ częste bóle żołądka oraz rozwolnienie/ problemy ze snem - ja zasypiam ok 24ej - on ok 3-4 w nocy/ bardzo często się kłócimy o najdrobniejsze sprawy/ przy prawie każdej próbie rozmowy zaczyna wpadać w złość i krzyczeć/ wielokrotnie przeinacza rzeczywistość itp. Okazało się, że skończyły mu się leki od psychiatry, a na kolejną wizytę nie poszedł. Jesteśmy na etapie - rozejścia, jednak... może to moja strefa obronna mówiąca "walcz", albo złudna nadzieja na lepsze jutro, ale uważam, że może się wszystko zmienić, że możemy wrócić do tej wspólnej radości. Nie wiem ile jest prawdy w słowach, które Ł wypowiada - "kocham Cię, ale nie tak jakbym chciał" oraz w słowach "nie potrafię kochać, wszystkich tylko ranię". Nie chcę go zostawiać w takiej sytuacji. Zaczęłam trochę więcej czytać i tu moje pytania - jaka powinna być kolejność - najpierw psychiatra czy psychoterapeuta?
rozmawiałam z jedną psychoterapeutką, która uważa, że tylko zakład zamknięty - on na to się na pewno nie zgodzi.... - czy faktycznie nie ma szans wyjścia bez zakładu?
czy jest tu sens prowadzenia jednocześnie psychoterapii indywidualnej + farmakologii psychiatrycznej i ewentualnie terapii dla par? - przyszło mi takie rozwiązanie do głowy...
Pozdrawiam