mgr Kamilla Sowińska

Mój 5 letni syn uczęszcza do przedszkola drugi rok. Pani wychowawczyni stwierdziła że syn nie reaguje na komendy kierowane do grupy (np. teraz idziemy myć rączki), potrafi także stać przed zabawkami około 10 minut i nie wie co ma robić do póki Pani nie podejdzie i nie zasugeruje że może coś sobie wybrać. W kontaktach z rówieśnikami ma tylko jednego kolegę w grupie, pozostali są bardzo "niegrzeczni" i sądzę że dla synka mają zbyt "dominujące" charaktery. Jego kolega jest równie spokojny jak on sam...W domu potrafi się sam bawić jak i ze swoim młodszym braciszkiem i z nami (rodzicami). Gdy był niemowlakiem i w okresie przed przedszkolnym raczej unikał kontaktu z dziećmi i niechętnie chodził na place zabaw. Raczej unika wszelkich nowości/aktywności których nie zna, wystarczy że się z nimi zapozna i czerpie z nich radość. Nie boi się lekarza, dentysty, pobierania kwi itp. Nie wiem jak rozwiązać problem i z czym on jest związany ? Pani wychowawca sugerowała także że ma problem z zapamiętaniem np. kroków podczas nauki tańca... Nie wiem od czego zacząć aby pomóc synkowi. Bardzo proszę o poradę .

Jakie znacie sposoby, żeby pokochać daną czynność lub dziedzinę? Znam warunkowanie instrumentalne ze wzmocnieniem pozytywnym - więc wystarczy po prostu dobrze się czuć w trakcie (reguła Hebba) i po tej czynności.
Ale zastanawia mnie jedna rzecz - czy w trakcie wykonywania tej czynności należy stopniować pozytywne emocje czy zacząć ją wykonywać od najbardziej przyjemnej części? Na przykład kiedy jem posiłek składający się z kilku potraw to zawsze zaczynam od tej najmniej smacznej bo wiem, gdybym zaczął od tej najsmaczniejszej to pozostałe zaczęłyby mniej smakować w porównaniu. Ale chyba jeszcze istnieją mechanizmy "pierwszego wejrzenia", że aby rozwinąć pasję trzeba zacząć od czegoś naprawdę fajnego, nawet jeśli potem będą rzeczy nudniejsze.
A co Wy o tym myślicie: rozpocząć z przytupem czy stopniować warunkowanie?