mgr Ewa Witkowska-Malinowska

Dzień dobry,
Jestem młodą osobą, niedlugo po ukończeniu szkoły. W gimnazjum bylam prześladowana przez rówieśników z klasy co mocno odbiło sie na mojej psychice tzn mam ruminacje, wrażenie ze spotkam te osoby gdzies na miescie (kiedyś bardziej) mimo że wiem doskonale że to co się działo już się nie powtórzy. Jeśli myśle o przeszłości to główną rzeczą jaką pamietam byl właśnie ten bullying. Nie potrafie rozmawiać o wspomnieniach ze szkoły poniewaz doprowadza mnie to do płaczu i w pewnych momentach do samookaleczania. Zawsze byłam cichszą osobą, zamknietą w sobie, ale po gimnazjum zdecydowanie sie to pogłebiło przez co mam objawy fobii społecznej i mozliwe ze zaburzen lękowych. Mam problemy na tle nerwowym, tzn bardzo męczą mnie momenty gdy dzieje się coś nie po mojej myśli a mogłam temu zapobiec, obarczam się wtedy winą i pałam do siebie pogardą (?). Poszłam dawniej do psychologa z tym problemem (mimo ze do konca nie umialam wytlumaczyc co sie ze mna dzieje) ale nie pomógł mi, bo zmiana myślenia działała na krótko, przez co zrezygnowałam z tego kompletnie myśląc że poradze sobie sama. Dopiero po kilku latach zdecydowalam sie powiedziec o tym co sie ze mną działo najbliższym, wydaje mi sie że to dlatego że myślalam jako dziecko ze moje problemy nie sa powazne, i że jeśli przetrwam gimnazjum to będzie lepiej. Dalej myślę że moje problemy nie sa na tyle poważne jak innych tzn nigdy nie miałam proby samobójczej poza samookaleczaniem sie i myslami typu "ze nie chce zyc, to nie ma sensu". Dlatego zastanawiam się, do jakiego specjalisty powinnam udać się na pierwszą wizytę, czy powinien być to psycholog/psychoterapeuta czy psychiatra oraz do jakiej grupy wiekowej sie zaliczyć poszukując specjalisty, ponieważ mam jeszcze przez krótki czas "naście lat" ale jestem pełnoletnia co prowadza mnie w niepewność, z którą z resztą też mam problem.

Dzień dobry
Jakie są szanse wyleczenia i w miarę normalnego funkcjonowania osoby z zaburzeniem osobowości (osobowość unikająca) z fobią społeczną? Problem jest bardzo głęboki, uniemożliwia właściwie jakiekolwiek funkcjonowanie (praca, nauka itd) i taki stan trwa od kilku lat bez żadnego leczenia.
Jaka opcja leczenia jest najlepsza? Terapia w jakim nurcie sprawdza się najlepiej? I czy powinno się stosować także leki? Jeśli tak to jakiego rodzaju, SSRI? Czy leki mają dużo skutków ubocznych?
Będę wdzięczny za odpowiedź
Pozdrawiam