mgr Emilia Wawdziejczuk-Kuczyńska

Witam. Bardzo nurtuje mnie pytanie, czy powinniśmy pójść z synem do psychologa, aby mu pomóc w akceptacji cukrzycy. Wydaje mi się, że pierwszy kryzys mamy za sobą, ale nie jestem przekonana , czy "w środku" syn na pewno się już "unormował". Ma 7 lat. Całkiem nie dawno powiedział "czemu mnie Bóg tak ukarał z tą cukrzycą?". Nie wziął takich sformułowań nai ode mnie , ani od męża, dalecy jesteśmy od takich sformułowań, przyznam że nadgorliwego katolicyzmu w domu też nie ma. Cały czas jestem wewnętrznie rozerwana między myślą, że nie ma sensu dodatkowo dziecko stresować psychologiem , a myślą, że może jemu jednak trzeba pomóc... Nie chcę przegapić tego momentu i ocknąć się , jak syn będzie w depresji. Mam obawy, a czasem wyrzuty, ze może zbyt późno w ogóle pomyślałam o pomocy specjalisty - pół roku po zachorowaniu syn bardzo zainteresował się umieraniem... Ale wtedy my wszyscy jeszcze dopiero się oswajaliśmy z całą sytuacją. Aktualnie chorobę (rzadko używam tego słowa) traktujemy bardziej na porządku dziennym, ja dopiero teraz jestem na etapie szukania rozwiązań, zgłębiania tematu. Nie chcę tylko , by na pozór uspokojone emocje, skrywały w synu być może wielki problem. Może my wszyscy jakoś zepchnęliśmy rozmowy o cukrzycy do kąta, a skupiliśmy się na leczeniu. Proszę doradzić, co powinnam zrobić.

Witam. Moja 6 letnia córka od 1,5 roku chodzi do tego samego przedszkola. Do tej pory nie było większych problemów. Po feriach zimowych córka nie chce chodzić do przedszkola i płacze ,że boi się pani, ze pani bije i krzyczy. Dziwi mnie to, bo nauczycielkę ciągle ma tą samą. Jeszcze dowiedziałam się, że córka w ogóle nie odzywa się do pani i nie odpowiada na pytania tylko kiwa głową oraz nie bierze udziału w zajęciach. Dodam, że córka w domu jest bardzo żywa i gadatliwa. Bardzo mnie to martwi. Czy córka może mieć mutyzm wybiorczy? Co w tej sytuacji robić?