Samoobserwacja własnego lęku

Dziś przedstawiam użyteczną dziesięciostopniową Skalę Lęku, dzięki której można w łatwy sposób monitorować i różnicować pierwsze objawy paniki. W miarę zdobywania doświadczenia można nauczyć się rozpoznawania wstępnych sygnałów zbliżającego się napadu paniki, np. nagłe przyspieszenie serca, uczucie ucisku w klatce piersiowej, spocone ręce lub nudności. U każdego jest to jednak kwestia indywidualna. Niektóre osoby mogą doświadczać jedynie niewielkich zawrotów głowy lub dezorientacji.

Objawy na rożnych poziomach tej skali są charakterystyczne, chociaż nie muszą dokładnie odzwierciedlać symptomów doświadczanych indywidualnie. Najważniejszym krokiem jest określenie tego, jakie objawy składają się na poziom 4. . Jest to bowiem moment, kiedy człowiek czuje, bez względu na rodzaj doświadczanych objawów, że jego kontrola nad własnymi reakcjami zaczyna się zmniejszać. Aż do poziomu 3. włącznie może być odczuwalny silny, dokuczliwy lęk, ale człowiek nadal ma w tym miejscu poczucie, że sobie radzi. W miarę poznawania siebie można nauczyć się „wyczuwania” własnych symptomów – przerywania reakcji paniki, zanim przekroczy ona punkt, z którego nie ma odwrotu. Im większa wprawa w takim rozpoznawaniu wczesnych objawów paniki, aż do poziomu 4. na tej skali, tym większa kontrola nad własnymi reakcjami.

Na podstawie pracy Edmunda Bourne’a