lek. Beata Nicewicz

Odradzam autystom !!!!!!!!!!!!!!!!!! Stara szkoła autyzmu ,że może je mieć tylko dziecko niemowiace . Nie pierwszy raz Pani Doktor wystawia jakieś procentowe diagnozy . Cechy Zespołu Aspergera bez zespołu Aspergera . Nie ma czegoś takiego w klasyfikacji chorób .

Bardzo polecam Panią wysłuchała,pobawiła się z dzieckiem ,wyjaśniła wszystko w sposób zrozumiały. Z czystym sumieniem mogę powiedzieć,że ma Pani podejście do dziecka jak i rozmowa z Panią jest na "luzie",że rodzic i dziecko czują się komfortowo przy rozmowie ;) Jak dla mnie 10/10 :)

Pani Doktor pomogła mi w najgorszym momencie mojego życia. Gdyby nie ona, to prawdopodobnie dziś by mnie nie było na tym świecie. Wspaniały lekarz, wspaniały czlowiek

Jedyny plus z wizyt u Pani Beaty to leki, które mi przepisała już na pierwszej wizycie. W trakcie naszej 10 minutowej wizyty za 150 złoty Pani Beata wystawiła mi kolejna receptę która okazała się wadliwa, nieaktywna wiec napisałam do pani doktor z wyjaśnieniem a dostałam odpowiedz cyt.:”niestety jestem wredna i za wypisanie e-recepty liczę sobie 50 złoty”. Byłam w bardzo złym stanie psychicznym z objawami odstawiennymi. Wstyd Pani Doktor.

W skrócie: Pani doktor lekceważyła i ignorowała moje słowa, dopowiadała sobie zdecydowanie zbyt dużo, nakierunkowywała rozmowę na konkretne zaburzenie i nie odniosła się do moich przypuszczeń. Zamiast mnie słuchała tylko moich rodziców (miałam wtedy 17 lat, wizyta była kilka miesięcy temu), nie czułam ani odrobiny szacunku z jej strony.

Jeśli ktoś chce pełna historię, to proszę:
Do pani doktor przyszłam z podejrzeniem ADHD i depresji (to drugie zostało już praktycznie stwierdzone przez mojego psychologa i psychoterapeutkę - udanie się do psychiatry wiązało się z tym, że według nich farmakoterapia pomogłaby mi w normalnej terapii). W tamtym czasie miałam 17 lat, więc mimo, że była to moja inicjatywa, to musiałam przyjść z rodzicami. Pani doktor założyła jednak chyba, że nastolatka nie może sama być świadoma swoich problemów, bo z góry traktowała moją wizytę tak, jakby moi rodzice mnie tam zaciągnięli, a ja niewiedziałabym co tam robię.

Na początku rozmawiała z moimi rodzicami, nie ze mną - byłam w tym samym pomieszczeniu, ale przy próbie sprostowania ich słów uciszała mnie i mówiła, że mogę się do tego odnieść jak wyjdą. No super, tylko jednym z moich objawów związanych z moimi przypadłościami jest fakt, że mam bardzo słabą pamięć. W dodatku pytała o rzeczy, na które moi rodzice nie mogą patrzeć z normalnej perspektywy - np. pytanie, czy mam problem ze snem, gdzie odpowiedz mojego ojca, że nie śpię w nocy, bo śpię w dzień potraktowała jak 100% prawdę, choć później tłumaczyłam jej, że zaburzenia snu mam od dziecka i przytoczyłam ich prawodoodobna przyczynę.

A diagnoza? No, tutaj się robi zabawnie. Po 3 minutach tłumaczenia jej dlaczego podejrzewam u siebie ADHD przerwała mi i zaczęła nakierowując temat na fobię społeczną. Do ADHD się więcej nie odniosła, nawet pod koniec wizyty. Depresja? "Nie ma depresji, bo odczuwa normalnie emocje" choć wyraźnie zaznaczyłam, że choć dzięki terapii jest lepiej - przez ostatnie pół roku byłam w ciągłym stanie odrealnienia. Co było jej diagnoza? No oczywiście, że fobia społeczna. Tłumacząc moim rodzicom dlaczego postawiła taką diagnozę (bo oczywiście nie mówiąc mi tego wcześniej na osobności) skłamała mówiąc, że boję się robić prezentację przed moją klasą. Droga pani, myślę, że ktoś po studiach psychiatrycznych powinien rozróżniać słowa "nie lubię mojej klasy, bo nie mam z nimi wspólnych tematów, plus większość z nich jest patologiczna" od "boję się występować przed moją klasą". Uwaga - nie, nie boję się. Nie byłabym się powiedzieć jej w twarz co sądzę o ignorowaniu pacjentów ze względu na ich wiek, ale byłam w takim szoku, że dopiero po wyjściu z budynku dotarło do mnie co się właściwie stało.

Obecnie jestem leczona już prawidłowo, choć wizyta u niej wywołała u mnie strach przed pójściem do innych psychiatrów

Polecam panią doktor.
Słucha, wyjaśnia, służy pomocą. Poświęca naprawdę sporo uwagi pacjentowi i rodzinie pacjenta i co ważne , nie skraca wizyty, bo w poczekalni kolejka.Każdy ma swój czas.Polecam

Wystawienie diagnozy bez rozmowy z dzieckiem.Postawienie diagnozy opierało się tylko na wywiadzie z rodzicem, mimo iz było wspomniane że z dzieckiem też będzie rozmowa.
Kontakt doktor z dzieckiem oceniam na zerowy.
Równie dobrze mogłabym przyjść sama...
Nie tak wyobrażałam sobie podejście psychatry dziecięcego po poleceniu i opini.

Nie przesadzam: najlepszy specjalista jakiego spotkałam. Wizyta trwała ponad 2 godziny! Wywiad, badanie, dyskusja - tyle się wszystkiego nazbierało i po prostu tyle zeszło bo taka była potrzeba. Przyjechalam z daleka bo polecono mi P. Nicewicz ze względu na jej doświadczenie w temacie autyzmu jak i osobowość i podejście do małego pacjenta, i potwierdziło się. Córka często unika kontaktu z nieznajomymi, różne sceny mieliśmy w gabinetach lekarskich, czasem nawet przez caly czas wizyty lub paru wizyt nie odezwie się do lekarza slowem a z P. Doktor w pełni współpracowala.

Witam nic dodać nic ująć Córka wyszła od Pani Doktor szczęśliwa pani doktor podniosła córkę na duchu jest pani Doktor przemiła poświęca bardzo duzo czasu i cierpliwości serdeczności lekarz z powolania pomocna i pomogla pani Doktor córce gorąca polecam Panią Doktor

Nie tylko wspaniały lekarz, ale i cudowny człowiek o wielkim sercu, cierpliwości i ogromnej empatii. Polecam