mgr Beata Holz

Wiele sie wydarzylo w moim zyciu.Od dziecka zawsze mialam pod gorke.Jestem w malzenstwie mozna powiedziec ze prawie 7 lat.Na poczatku naszej znajomosci tez nie bylo kolorowo, ciagle sie klocilismy, mieszkalismy przez 2lata daleko od siebie- to byl zwiazek na odleglosc doszlo do zdrady.Ale mimo wszystko jestesmy dalej ze soba.Rodzice sie wtracali w nasz zwiazek,aby im przerwac te wtracanie to przeprowadzilismy sie do innego miasta.I od tamtej pory mieszkamy razem.Potem zauwazylam ze zaczelo sie cis psuc miedzy nami.Maz pisal z innymi kobietami, ogladal porno- gole kobiety.Na fejsie pisal z obcymi babami, a nawet prubowal sie umuwic,pocieszal je .Ja to wszystko zauwazylam i go powstrzymalam.Od tamtej pory on tez to robi ale juz nie tak ciagle.O to sa wkulko awantury.Nikt nie jest swiety bo kazdy ma za uszami.Mamy dwojke dzieci i ja jestem zazdrosna o meza i gdy tylko widze ze cos sie zmienia w jego zachowaniu odrazu reaguje.Mimo ze wiem ze on nie jest wobec mnie szczry.Przez to tez moja samoocena sje pogorszyla...Gdyby jeszcze mnie i dziecja poswiecal wiecej czasu to moze nie bylam zazdrosna.ale gdy on woli obce baby od rodziny no to jak mam nie byc zazdrosana.Korzystalam z pomocy psychoterapeuty dla par,ale zadala kilka pytan dala jakies zadania a i tak to nic nie pomoglo.Jakby jakos wzglebila w problem bardziej od srodka to moze by bardziej pomogo ale nic takiego nie mialo miejsca.Tylko to byla rozmowa powieszchowna.A ja jak bylam zazdrosna tak i jestem i przez to dosyc czesto sa klotnie.Przez to mam obnizone ssmopoczucie.Niby maz mi mowi ze nie poruwnuje mnie do innych i abym sama siebie tez nir poruwnywala.A te pisanie traktuje jako rozrywke.No ale ja wciaz nie wierze.Nie sadze by chcial zdradzic no ale ...nie wiem co siedzi w meskiej glowie.Mowi ze jestem dla niego atrakcyjna.Po czesci mu wierze ale z drugiej strony mam watpliwosci nie wiem jak rozmawiac z mezczyzna aby to co mowie do niego dotarlo.?No szczere rozmowy nie zawsze wychodza bo potem sa awantury.
Nie chce rozwodu! a wierze ze kazdy problem da rade rozwiazac...
Prosze o rade?

Jestem mężczyzną przed 50-siątką i w zasadzie nie wiem od kiedy nie chce mi się żyć. Jak sięgnę pamięcią to taki stan mam od wieku młodzieńczego. Patrząc z boku nie powinno mi niczego brakować. Jestem żonaty już 27 lat mam dwójkę dorosłych dzieci i pracę w niemieckiej firmie z delegacjami po całym świecie. Te delegacje traktuję jako taką ucieczkę od tego jaki jestem i jak się czuję. I to pozwala mi jeszcze jakoś funkcjonować. Ale ta firma nie daje mi zbyt wielu szans na wyjazdy w ostatnim okresie (firma kończy działalność i jeszcze pandemia) i mój stan jest coraz gorszy. Coś robię wokół domu i staram się znajdować jakieś obowiązki. Nie mam przyjaciół/nikogo z którymi mógłbym porozmawiać o sobie i moich problemach. Żona raczej nie podtrzymuje mnie na duchu i raczej kpi z moich nastrojów. W zasadzie rozumiem ją bo zatruwam jej życie. Jak mogę próbuję udawać że jestem normalny ale to nie wychodzi. Na przykład wczoraj byliśmy na przyjęciu niespodziance u znajomej i znowu się popisałem. Po prostu wpadam w zły nastrój i do nikogo się nie oddzywam i marzę aby się jak najszybciej wynieść. Z żoną też nie do końca mi się układa, nie jest tragicznie ale chciałbym stąd wyjechać i nigdy tu nie wracać lub chciałbym umrzeć. Codziennie o tym marzę. Nie chcę popełniać samobójstwa żeby nie zostawiać piętna na rodzinie ale chcę to skończyć. Kilka razy podejmowałem próby spotkań z terapeutami lub psychologami aby rozmawiać o moich urojeniach ale to się kończyło na jednostkowych spotkaniach ze względu na charakter mojej pracy jak i wątpliwy rezultat w moim wyobrażeniu i zmarnowane pieniądze. W zasadzie cały czas jestem w złym nastroju i smutny. Nie potrafię nawiązać kontaktu z ludźmi i jestem samotny. Jedynie w pracy jakoś mi się to układa lepiej i potrafię rozmawiać i kontaktować z pracodawcami i pracownikami - ale w zasadzie tylko o sprawach firmowych i wydaje mi się że to taka maska. W zasadzie pisząc to nie wiem co chcę osiągnąć bo jestem pewny że nic się nie zmieni i będę tkwił w tym chorym stanie. Obym nie doczekał 50 urodzin. Mam jeszcze inne zmartwienia związane z moja osobą ale są natury fizycznej (jestem niewidomy na jedno oko i mam problemy z kręgosłupem) ale to nic w stosunku do mojego problemu psychicznego.