mgr Anna Kupisz

Mam 14 lat i przez +/- 2 miesiace zmagam sie z takim jakby straceniem siebie. Ciezko jest to opisac jakbym totalnie straciła własne zdanie, nie mam pojecia co jest dla mnie dobre co robie nie tak i jak sie powinnam zachować w danej sytulacji. Jakbym straciła własne zdanie i dostała dwubiegunosci, poniewaz zmieniam swoja opinie co chwile nie wiem co mam uwarzac gdy zawsze potrafiłam znalesc rozwiązanie na kazdy problem, wiedziec jak do kogos zagadać i jak sie zachować w danej sytulacji no aktualnie to straciłam nie mam pojecia co z tym zrobic i jak wrocic do starej siebie.

Nie widzę sensu życia, chociaż bardzo chciałabym go zobaczyć. Jak patrzę na moje koleżanki to prowadzą takie proste życie, typu praca, dom, partner i spotkania raz w miesiącu ze znajomymi. Mam wrażenie, że jestem jakaś opóźniona, bo kompletnie nie interesują mnie związki, randki, ciąża, kredyt na dom i tak dalej. Niestety moje koleżanki wręcz przeciwnie, bo one nie widzą świata poza swoimi partnerami, ale jestem w stanie to zrozumieć, to ich sposób życia, ja znowu wolałabym mieć dużą grupkę znajomych, jeździć na jakieś wspólne wakacje, bawić się, jednak mam realnie wrażenie, że jestem już na to za stara (mam tylko 24 lata) Chociaż moim marzeniem jest posiadanie dużego grona znajomych, to mam wrażenie, że mam również problemy z nawiązywaniem trwałych relacji, po prostu dosłownie ciężko jest mi znaleźć kogoś komu bym zaufała, bo prędzej czy później ta osoba robi coś co nie jest fair wobec mnie a ja ograniczam z nią kontakt. Z drugiej strony ciężko mi prowadzić rozmowę (wcześniej miałam bliskich przyjaciół którzy mnie znali więc nie musiałam się wysilać) teraz mam wrażenie, że czego nie powiem to jestem kompletnie nie interesująca i nie umiem zaciekawić rozmową. Przez to nie zagaduje pierwsza, przez co zapewne ciężko mi złapać nowe kontakty, nie umiem się wyluzować w rozmowie z drugą osobą. Stałam się osobą dość zamkniętą przez moją mamę, niestety żyłam w wiecznej krytyce z jej strony, zawsze jakiego problemu nie miałam to był on moją winą, zawsze byłam najgorsza, leniwa itp. Czego nie powiedziałam jej w sekrecie, później słyszałam jak obgadywała mnie ze swoimi koleżankami śmiejąc się z ważnych dla mnie problemów, przez to nie rozmawiamy już 4 msc, chociaż mieszkamy w jednym domu (niestety wróciłam do domu przez inflacje, nie było mnie stać by utrzymywać się sama) wcześniej również się kłóciłyśmy, ale zawsze to ja przepraszałam nawet gdy ta do mnie klęła i groziła, że mnie pobije. Mam dość mojego dotychczasowego życia, wiem, że znalezenie partnera wiele by ułatwiło, bo jednak życie w 2 zawsze jest łatwiejsze, jednak nie chce być z kimś, żeby być. Nie wiem co robić, powoli nie wytrzymuje, gdy miałam znajomych jeszcze mogłam sie na nich skupić, a teraz..