Mgr Agnieszka Kucińska

Byłam u psychiatry tak naprawdę w celu potwierdzenia, tego o czym jestem sama świadoma. Mam nerwicę lękową i jestem DDA. Bardzo nie chcę brać leków, pomimo że dokuczają mi od czasu do czasu silne bóle głowy, przyśpieszone bicie serca prawie cały czas, duszności itp. W sytuacji gdy zwracam komuś uwagę w pracy mój głos drży a język się plącze (gdy usiądę moje serce bije jakbym przebiegła kilometr). Do specjalisty udałam się gł. ze względu na mój strach przed zasypianiem samej - w tamtym roku miałam tzw. paraliż senny (czułam wtedy jak ktoś śmieje mi się do ucha) 2 razy i od tego czasu mam problemy z zasypianiem, wcześniej też się bałam, ale zasypiałam przy świetle( strach przed przebywaniem samej w pomieszczeniu gdy na dworze jest ciemno, nawet już przy zapalonym świetle czuję niepokój, że ktoś/coś może przyjść i mi coś zrobić (nie wiem czy to efekt oglądania horrorów w dzieciństwie, czy mieszkania z alkoholikiem i wszystkim co się z tym wiąże). Czy sama psychoterapia pomogłaby mi? Bo mam wrażenie, że jak pójdę do psychiatry (byłam u dwóch) to każdy wciska leki... nie wspominając nic o psychoterapii.

Od bardzo młodych lat (od gimnazjum na pewno, jednak wydaję mi się, że również wcześniej) mam problemy na tle osobowościowym. Patrząc na siebie w lustrze nie utożsamiałam się z osobą, którą w nim widziałam, nie byłam w stanie siebie określić i nie odnajdywałam się społecznie. Gimnazjum było dla mnie ciężkim okresem w życiu z powodu moich rówieśników i od tamtego czasu dręczyła mnie wrażliwość na stres, ale też strach przed otworzeniem się na innych, stany depresyjne. W tym momencie jestem 22- letnią studentką. Jestem dość świadoma siebie i staram się non stop nad sobą pracować, jednak od kilku miesięcy ponownie dopadł mnie stres, a razem z nim zaburzenie żywienia (binge eating), chwilowe nerwice, ponownie stany depresyjne, problemy na tle moralnym. Bardzo trudno nawiązać mi bliższe relacje, szczególnie z płcią przeciwną (od liceum odrzucam wszelkich adoratorów, nawet tych, którymi jestem zainteresowana). Osoby mi bliskie świadomie odpycham, by pozostać sama i nikogo taką wersją siebie nie zawieść. W sytuacjach stresowych tracę nad sobą kontrolę i staję się pobudzona i agresywna (słownie). W najgorszych chwilach odczuwam ból fizyczny (ból głowy, mięśniowy i brzucha), mam napady płaczu i poczucie bezsilności. Chociaż na przebiegu lat myślę, że bardzo się zmieniłam i to na dobre, tak teraz jestem w kropce i nie umiem ruszyć do przodu. Zazwyczaj polegałam na sobie, ale wyczerpały mi się pomysły i rozwiązania.