mgr Agata Welzandt

Nie mam myśli samobójczych ale nie mogę już wytrzymać swojego życia. Oczywiście chce żyć tak długo jak będzie to możliwe. Piszę po to żeby się wyżalić na swoje życie i zapytać co można z tym zrobić. Zacznijmy od tego że nic w życiu mi nie wychodzi. Każdy normalny człowiek bez problemu kończy technikum lub liceum. Jednak ja zaczęłam technikum i nie mogłam sobie z nim poradzić. Miałam już myśli żeby przenieść się do szkoły branżowej ale rodzice się na to nie zgodzili.

Mimo wszystko udało mi się je skończyć oczywiście bez matury i egzaminu zawodowego. Jedyne co mi po nim zostało do wykształcenie średnie i świadectwo szkolne z słabymi ocenami

zachowanie - 6

religia - 6

j.polski-3

j. niemiecki - 3

j.angielski - 2

wos-3

Historia - 3

wok - 3

matematyka- 2

Geografia-2

Biologia-2

Fizyka-2

Chemia-2

Przedsiębiorstwo-2

wf-5

 Informatyka-3

edb - 2

Organizacjia-3

Technika-3

Obsługa konsumenta-3

Usługi żywienie-4

Język obcy w h-3

Działalność r-3

Działalność h-3

Obsługa informatyczna -5

Marketing-4

Praktyka-5

Historia i społeczeństwo -5

Większość ludzi którzy uczyliby się tyle co ja miałoby same 5. A ja ucząc się miałam zagrożenia. Prawie każdy człowiek jest w stanie zdać mature a ja nie i do końca życia jej nie będę mieć. Dodatkowo mam wadę wzroku i muszę chodzić w okularach. Wiem że można zawsze założyć soczewki ale ja się boje je wkładać do oczu. Okulary noszę od 3 roku życia więc prawdopodobnie wadę wzroku mam od urodzenia. Poza tym jestem niska mam tylko 158 cm wzrostu. A dlaczego nie mam przynajmniej 165 cm wzrostu ? Dodatkowo jestem gruba. To już trochę moja wina bo lubie jeść i ważę 60 kg. Jednak istnieją osoby które tylko jedzą i są szczupłe oraz zdrowe. Dodatkowo nie mam żadnych zdolności. Nie umie np. rysować, śpiewać itp. Dodatkowo kiedyś z powodu moich trudności w nauce jeszcze w szkole podstawowej byłam w poradni psychologiczno - pedagogicznej i robiono mi test na IQ wynik wyszedł niski o ile dobrze pamiętam tylko 77 lub coś w pobliżu tego. Większość normalnych ludzi mieści się w przedziale inteligencji przeciętnej przynajmniej tak wynika z moich informacji znalezionych w internecie. Poza tym mam duży problem w kontaktach z innymi ludźmi. Nie potrafię się na nich otworzyć. Mam problem w kontaktach z ludźmi do tego stopnia że wygląda to na fobie społeczną. Poza tym zastanawia mnie to dlaczego ja nie byłam w stanie dobrze się uczyć. Dlaczego mam tylko 158 cm wzrostu? Dlaczego mam niskie IQ? Dlaczego nie jestem w stanie zdać matury? Dlaczego nie mam żadnych zdolności? Dlaczego mam problem w kontaktach z innymi ludźmi? Dlaczego to właśnie ja muszę taka być? Większość normalnych ludzi ucząc się dostaje dobre oceny. Z łatwością nawiązuje nowe kontakty a jeśli nie i jest ktoś nieśmiały to na pewno nie do tego stopnia jak ja. Dodatkowo może i nie którzy noszą okulary ale większość młodych ludzi ich nie potrzebuje. Dodatkowo średni wzrost kobiet w Polsce wynosi chyba coś około 165 cm co oznacza że większość kobiet taki ma a ja jestem o 7 cm niższa. Zawsze jestem we wszystkim ostatnia i na samym końcu. Nie ma rzeczy w której byłabym dobra.

Dzień dobry,
mam 19 lat i wydaje się, że dość duży problem z emocjami i płaczem. Najczęściej wszystkie sytuacje stresowe typu egzaminy, docinki, czy sytuacje z założenia zawstydzające staram się ignorować i nie widzę w nich nic złego. Ale od jakiegoś czasu jest tak, że gniew albo irytacja natychmiastowo wywołują u mnie wybuch płaczu i najczęściej przy kłotniach z rodzicami, których tylko denerwuje to, że zaczynam płakać. Wtedy pojawiają się pytania: ,,po co płaczesz'', ,,wypłakałaś się już'' i to powoduje u mnie jeszcze większy atak płaczu. Nawet jeśli się np. przewrócę i sama nie czuje, że coś wielkiego sie stało to wystarczy pytania kogoś: ,,czy nic Ci nie jest'' i zaczynam wyć.
Jest to strasznie irytujące, bo nie umiem tego powstrzymać, nawet jeśli bardzo się staram to łzy same lecą. Nie mogę wtedy mówić, ledwo oddycham, a uspokojenie się zajmuje mi wieczność.
Potrafię siedzieć 3 godziny, nic nie jeść nawet jak jestem głodna i przestaje płakać dopiero jak jestem tym zmęczona, albo zasypiam.

Próbowałam już słuchać spokojnej muzyki, zająć się czymś, ale nic nie pomaga.
Jest to niekorzystne w trakcie nauki, bo tracę czas, a nie jestem w stanie się niczego nauczyć.

Czy to jest jakaś nerwica, depresja? Jak mam nad tym zapanować? Może powinnam się skonsultować ze szkolnym psychologiem?