lek. Agata Sabatowska

Mam problem z którym zmagam się od x lat. Od zawsze byłam chorowitym dzieckiem. Ostatnie kilka lat męczę się z nagłymi atakami silnego bólu brzucha, różne diagnozy, różne leki, ale niestety nie trafione. Problemy z hormonami - prolaktyna i progesteron oraz niski poziom witaminy d. Miałam anemię, którą udało się wyleczyć. Mam problem też z nogami, dziwnie puchną i czasami są sine. Walczę też ze stanami depresyjnymi. Jednak największy problem jaki mam to zmęczenie. Tak, zmęczenie. To największy problem, który utrudnia mi funkcjonowanie . Nie mam siły na nic, na pasję, na studia. Nie potrafię rano wstać, bo czuję się jakby moje ciało było zmasakrowane, boli mnie wszystko. Nigdy się nie wysypiam. Nie zależy to od diety, łózka i innych. Nieważne ile godzin prześpię. Jak wyjdę z domu trasa gdziekolwiek tak mnie męczy, że marzę tylko o tym by wrócić do łóżka. Nie potrafię się przez to skupić skoncentrować, mam problemy z nauką. Tak naprawdę omija mnie całe życie. Nie wiem co jest grane, ale dłużej już tak nie mogę, bo omija mnie życie. To nie jest normalne, a ja już nie mam siły.

Witam.
Mam 30 lat. Jestem żoną i matką dwójki dzieci. Od pewnego czasu mam problemy i chciałam zapytać czy potrzebuję wizyty u specjalisty.
Od jakiegoś czasu mam stany lękowe. Boję się wychodzić z domu. Mam poczucie ogromnego zmeczenia psychicznego jak i fizycznego. Wszystko robię jak automat. Mam chwile ze zaciskam zęby zeby sie nie rozplakac chociaż nie mam powodu. Mam cudownego męża ktory mnie kocha, wspaniale dzieci. Tylko ze mąż pracuje za granicą i rzadko jest w domu i dlatego wszystko jest na mojej głowie. Mam tez takie sytuacje ze robie jakas czynnosc np w domu i nagle musze ją przerwać. Siadam i patrze w jeden punkt przez jakis czas, wstaje i dalej pracuje. Jestem taka otepiała. Oprocz tego mam okropne migreny które wyrywaja mnie z zycia na parę godzin czy dni. Nic mnie nie cieszy ani nie bawi. Rzadko się śmieje czy cieszę. Najbardziej przygnebia mnie to ze sie wszystkiego boje. Nawet odwiezienie dziecka do przedszkola 3 km to dla mnie czarna rozpacz i strach. Między mna a mezem wszystko jest w porzadku. Jestesmy dobrym malzenstwem. Mamy wlasny dom. Tylko czuję ze jestem za jakas szybą ktora robi sie coraz grubsza. Chcialabym zapisac sie do psychiatry, ale wczesniej piszę do Państwa prosząc o radę.
Pozdrawiam.