mgr Sebastian Szczepanowski

Witam
Mam problem w kontakcie z ludźmi. Pochodzę z rodziny w której obecny był alkohol praktycznie przez całe 20 lat jakie tam spędziłam. Od kilku lat mieszkam z dala od rodziców, poza rodzeństwem nie utrzymuje już z nimi bliższych kontaktów, gdyż po każdej wizycie stawałam się bardzo nerwowa i nieprzygnębiona, za dużo złych wspomnień wiąże się z tym domem. Mam bardzo duży problem z poczuciem niskiej wartości, co tez wykorzystują osoby w pracy zrzucając na mnie część swojej pracy bo wiedzą, że to zrobię. Brakuje mi też asertywności. Dużo czytałam na temat psychologii, kiedyś dawno stwierdzono też u mnie nerwicę, wydawało mi się, że sobie z nią poradziłam przez lata (prowadziłam pamiętnik, listę zalet, zachowań jakie są prawdopodobnie wyniesione z domu itd), jednak ostatnie wydarzenia pokazały, że nie poradziłam sobie. W pracy pojawiła się osoba pasywno agresywna, taka, która w żartach potrafi nieźle dokopać i w dodatku z niewinnych rozmów i wypowiedzi robi wielkie dramy i rozmawia z każdym o każdym. Inni sobie dość dobrze radzą z trzymaniem tej osoby na dystans, jednak ja nie. Ciągłe wyśmiewanie i teksty, że nie znam się na żartach nieźle dają mi w kość. Rozważałam zmianę pracy ale szkoda mi tego, co zrobiłam do tej pory. Wiem, że jestem dobra w pracy i jeśli moi przełożeni będą widzieć, że jestem silniejsza psychicznie to będę mogła liczyć na awans. Poza kontaktem z ludźmi nie jestem zupełnie podatna na stres co mnie bardzo dziwi. Pracuję pod dużą presją i nie stanowi to dla mnie problemu ani w pracy ani po pracy. Nie umiem też zupełnie utrzymywać kontaktu z ludźmi, zupełnie nie wiem co mogłabym w jakiejś sytuacji powiedzieć, przez co moje kontakty z otoczeniem cierpią i często się tym stresuje i gadam głupoty. W wyniku tego moje otoczenie uważa mnie za mniej inteligentną niż jestem. Powinnam wspomnieć, że do 6 roku życia nie miałam kontaktu z rówieśnikami. Moja mama jest osobą z nerwica dwubiegunową i problemem alkoholowym przez co wstydziłam się kogokolwiek zapraszać do domu i tez nigdzie nie wychodziłam po szkole bo każdy późniejszy powrót czy wspomnienie przez nauczyciela na wywiadowce, że jestem towarzyska czy koleżeńska wiązało się z wielkim dramatem w domu. Byłam też tym gorszym dzieckiem w domu, mimo, że przynosiłam bardzo dobre oceny i rzadko (poza kilkoma epizodami w podstawówce) były jakiekolwiek problemy z moim zachowaniem. Niby zostawiłam przeszłość za sobą, mam własny związek, nie wybucham i raczej jestem spokojną osobą to największy problem to niskie poczucie własnej wartości, nieumiejętność wyrażania siebie czy swoich poglądów, nie umiem ich ubrać w słowa i zanim zdołam wyjaśnić co bym chciała powiedzieć to już jest za późno i nikt mnie nie słucha czy wręcz kto wyśmieje. Często też bywam niemiła w niezamierzony sposób. A nie chciałabym spędzić życia jako ofiara bo uważam, że za dużo fajnych rzeczy robię, mam szerokie zainteresowania, jestem niezła w pracy zawodowej i w pracy dodatkowej poza nią.Jednak niczego nie zdziałam, póki nie nauczę się szanować swojej pracy i pozbędę się schematów wyniesionych z domu. Jestem zdecydowana na terapię jednak jedyne co wchodzi w grę to konsultacje przez Skype.

Mam 19 lat. Od dwóch lat regularnie wygniatam twarz, nogi i dłonie do krwi, zostają mi dziury i blizny. Przechodzę częste infekcje skóry, które za każdym razem leczę antybiotykiem i maściami. Staram się to opanować i nie dotykać ran jednak jest to silniejsze ode mnie, zostają mi okropne strupy dziury blizny. Mam tez wahania nastroju i ostatnio bardzo stresujący okres w życiu. Moje ciało wygląda okropnie i nie potrafię tego powstrzymać. Oprócz tego choruje na niedoczynność tarczycy. Co mam zrobić ? Słyszałam o patologicznym skubaniu ale czy w Polsce lekarze to jakoś leczą?