dr n. med. Jolanta Wróblewska

Mieliśmy sposobność poznać Panią dr kiedy nasza córeczka Madzia trafiła na OIOM w CZD w Katowicach z sepsą wywołaną E.Coli. Po 14 dniach życia odeszła, przeżyliśmy tragedię i cały czas przeżywamy. Jednak nie wiem co byśmy zrobili ze swoim życiem gdybyśmy nie trafili na tak wspaniałych lekarzy-ludzi jak dr Wróblewska, dr Podleśny, dr Kortyczko i dr Krawczyk. Byliśmy wtedy tak przerażeni, ja po cc z drenem w brzuchu i nasze dziecko w stanie krytycznym z dnia na dzień. Nie umiałam wtedy słuchać , rozmawiać. Byliśmy jednym wielkim strachem. Pamiętam jak któregoś dnia będąc przy Madzi nie oddychając ze strachu że nasz oddech ją boli- podeszła do nas właśnie dr Wróblewska i zaczęła z nami rozmawiać. Wytłumaczyła nam wszystko kroku po kroku, nawet jak pytaliśmy w kółko o to samo, albo nasze pytania były głupie dla lekarza........ dała nam dużo czasu, nie pośpieszała, była cierpliwa czuła i delikatna. Wiem że Madzia nie była po prostu jedynie dla niej kolejnym małym pacjentem w agonii. Widziałam jej zaangażowanie, walkę o życie mojego dziecka. Dr Wróblewska była też lekarzem który tego tragicznego dnia zadzwonił do nas o 6 rano żeby przyjechać, była z naszym dzieckiem w nocy kiedy było najciężej, była kiedy pielęgniarki dały mi ją na ręce a ona gasła...... była kiedy stwierdziła zgon naszego dziecka. Nigdy w życiu nie doznałam od żadnego lekarza tyle taktu, delikatności i szczerego współczucia. Pani dr, nigdy Pani tego nie zapomnimy i raz jeszcze dziękujemy za to że opiekowała się Pani naszym ukochanym dzieckiem do końca.

Może być zastanawiające dlaczego o Pani Doktor nie ma ani jednej… no cóż na oddział intensywnej terapii noworodka nie trafia się z wyboru. Kiedy już się trafia, to jest się w szoku i traumie, które czasami „trzymają” bardzo długo.
Miałam możliwość obserwowania pracy Pani Doktor przez 4 miesiące, podczas walki o życie i zdrowie mojej córeczki (550 gramowego wcześniaka urodzonego w 26 tyg. ciąży). Słowo DZIĘKUJĘ zupełnie nie przystaje do tego co czujemy, wszyscy troje jesteśmy jednym wielkim DZIĘKUJĘ za cudownie ciężką pracę włożoną w ratowanie Hanki i sprowadzenie jej na tę właściwą stronę 50% (takie szanse na przeżycie mają takie wcześniaki jak Hania). Dziękujemy także, za:
- szczegółowe instrukcje dotyczące laktacji udzielane mężowi, kiedy ja byłam jeszcze w klinice, dzięki którym udało mi się wywołać i utrzymać laktację przez 6 m-cy;
- ogromne wsparcie i zaangażowanie w umożliwienie nam kangurowania Hani (po raz pierwszy kiedy ważyła 800 gramów);
- wywiady medyczne przeprowadzane przez swoich studentów, dzięki którym przełamałam stres i zaczęłam zamiast monosylab używać całych zdań;
- mistrzowskie rozładowywanie napięć w sytuacjach kryzysowych.
Ściskamy Panią Doktor mocno i serdecznie.
Rodzice Hanki