mgr Joanna Majewska

Twoja historia z jednej strony pokazuje mega silna kobiete, ktora walczy o kazdy dzien dla swojej rodziny (bo odczuwam, że jest dla Ciebie najważniejsza) z drugiej nieszczesliwa i bardzo zagubiona osobe zyjaca nadzieją ze cos samo z siebie sie zmieni...Tak my kobiety jestesmy sknstruowane ze zwykle myslimy najpierw o innych a w ogole czesto nie myslimy o sobie, a przeciez nie bedac szczesliwa i nie kochajac samej siebie nie dasz szczescia bliskim...jest tu kilka watkow do zaczepienia... Bez dluzszej rozmowy ciezko cos konkretnego powiedziec ale w bardzo wielu przypadkach Dorosle Dzieci Alkoholikow (wspomnialas o problemie ojca) maja problem z akceptacja siebie a przez to powstaja i kompleksy i niska samoocena... W przypadku DDA kluczowa jest terapia i wyjscie na pewna prosta inaczej naprawde mozna sie zapetlic takze w swoich wyborach zyciowych.... Partner pije a Ty nie chcesz/ Nie potrafisz? na to wplynac..?.Strach przed odrzuceniem /wysmianiem/niezrozumieniem w takich przypadkach gra niestety role glowna...nie chcesz zostac sama, obawiesz sie sobie nie poradzisz a zreszta przeciez go kochasz ..? Musisz zadac sobie jedno zasadnicze pytanie: gdzie jest twoja granica wytrzymalisci i czy faktycznie pragniesz zmian. Od samych slow nic sie nie dzieje, od dzialania i postawienia pierwszych krokow juz zdecydowanie TAK. Jesli nie bedziesz rozmawiac z partnerem o problemach i tym co dla Ciebie jest niszczace byc moze nigdy sie nie domysli...jesli wasza rodzina funkcjonuje bez wiekszych spiec i klotni a wrecz jest na pierwszy rzut oka ok to wierz mi ze dla faceta nie widoczny bedzie Twoj problem...to co moglabym Ci na te chwile podpowiedziec... Warto odwiedic specjaliste szczegolnie takiego ktory specjalizuje sie w pracy z DDA od tego warto zaczac aby zbudowac na nowo podwaliny wlasnego JA silnego i zdecydowanego, jednoczesnie jasno komunikujac od partnera zmian i postawienie warunkow przy tych zmianach...

Emocje to bardzo interesujacy ale i zlozony temat. Mozna napisac ksiazke i nigdy nie bedzie wyczerpany...Zaczac nalezy od tego, ze kazdy z nas jest inny tj ma inna osobowosc, temperament...Inaczej odczuwa introwertyk a inna potrzebe odczuwania i okazywania ma ekstrawertyk. Nie mozna jednoznacznie powiedziec co jest "zdrowe" co jest "normą" bo czy ktos to kiedys okreslil? Zdaje sie ze w tym przypadku o widelkach norm mowic nie mozna bo wytyczone linie sa bardzo szerokie i tyle ile ludzi tyle roznic indywidualnych. Ktos kto jest bardziej wrazliwy bedzie plakal nad bezdomnym pieskiem i jest to w porzadku bo tak wlasnie czuje...inny będzie przejety ale juz łzy nie uroni...pamietajmy jednak o zdrowym rozsadku i kulturze osobistej... Okazanie zlosci w chwilach kiedy czujemy ze jestesmy lekcewazeni jest jak najbardziej wlasciwa reakcja pytanie w jaki sposób te zlos okazemy...